TIJD, LICHAAM, HERINNERING
Auteur: Lotte van Geijn
gepubliceerd in het KLEI Keramiek Magazine
Hoe
zou het zijn als ik IN het kunstwerk zou zitten? De dunne, witte wanden om me
heen die de geluiden van de buitenwereld dempen.
Ik
hoor een zacht ritmisch geklik: ’klik-klik-klik’ en een vriendelijke vrouwenstem
die enthousiast een verhaal vertelt, maar het is te zacht om het te kunnen
verstaan. Ik ben hier binnenin en dat
voelt veilig, als ik omhoog kijk zie ik een ronde opening die mijn kijk naar
buiten omlijst. Een wit plafond doet me realiseren dat het kunstwerk waar ik mij in bevind niet buiten staat, maar in één of andere ruimte. Het maakt me nieuwsgierig om het kunstwerk eens van de buitenkant te gaan bekijken.
 |
| Takako Higashihata Provisional Form 2011 |
Als
ik de deur van galerie De Witte Voet open duw kom ik een ruimte binnen die
niet voldoet aan de verwachtingen. De muren zijn niet strak en wit, maar tonen
verval en de invloed van tijd. De stuc brokkelt hier en daar af en de
vochtplekken zijn niet weggewerkt, maar opvallend genoeg geeft dat het juiste contrast aan de kunstwerken die er aan hangen. Ze eisen hun aandacht op. De
langwerpige, hoge ruimte biedt een podium voor meerdere kunstwerken, maar de
blikvanger waar ik naar zoek lijkt te ontbreken.
''Er
moeten een aantal dingen in werking gezet worden. Dat klinkt heel spannend.'' De
galeriehoudster blijkt geen computerexpert te zijn en rommelt in een kunstwerk.
Aan
het einde van de ruimte aan de linkerkant is verrassend genoeg een zij-ruimte. Op
een vierkante, grijs geschilderde sokkel staat een enorme vaas. Hij is levensgroot en ik heb de
neiging de vaas gedag te zeggen, alsof het een lichaam is. Opvallend is dat de
vaas niet is geglazuurd en de pure, witte, matte huid te zien is. Opgebouwd uit
rolletjes klei. De vaas is niet perfect van vorm; als een fietsband die soms te
hard is opgepompt en dan weer iets teveel lucht heeft laten lopen. Maar het is juist dat wat ervoor zorgt dat het dat het menselijk op me overkomt.
Ik
verlaat de galerie om iemand op te halen, mijn ‘partner in crime’. Ik snel me naar
de vaas om die aan haar te laten zien, maar tot mijn verbazing is hij totaal
getransformeerd. Bij onze eerste ontmoeting was hij naakt en enkel vorm. Nu is
het de galeriehoudster gelukt om de techniek aan de praat te krijgen. De muur
achter de vaas is een close-up van een stomende rivier geworden. Het is een metafoor
voor het leven zelf, voor de altijd maar
onverstoorbaar doorgaande tijd.
De
missende glazuur is vervangen door de projectie van dia’s; ’klik-klik-klik’.
Projecties van landschappen worden opgevolgd door kleurvlakken en patronen. Het is de decoratie, het verbeeldt de
herinneringen.
 |
| Takako Higashihata Provisional Form 2011 |
Maar
de kracht van het onverwoestbare water van de rivier; de tijd, zal het lichaam; de vaas doen verbreken en
verpulveren totdat zij weer transformeert tot haar oorsprong; de klei. En
zonder het lichaam; de vaas worden de dia-projecties; de herinneringen
onzichtbaar en verdwijnen.
De
vaas, de film-projectie en de projectie van de dia’s vormen samen het
kunstwerk Provisional Form (Voorlopige Vorm) van de Japanse kunstenares Takako
Higashihata. Zij studeerde in 2011 af aan de Rietveld Academie in Amsterdam.
Takako Higashihata
7-ex Rietveld kunstenaars - Van Toen en Van Nu
Galerie De Witte Voet Amsterdam
01.11.2014-20.12.2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten