1.09.2015

LOTTE’S BLIKVANGER #133

LOTTE’S BLIKVANGER #133
Week 2
Januari 2015

Dit is de honderd en drieëndertigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een kunstwerk dat mijn blik ving.

TINO SEHGAL

Twaalf maanden; twaalf werken. Het is een overzichtstentoonstelling van de Duits/Engelse kunstenaar Tino Sehgal in het Stedelijk Museum. Het is het eerste grote inigatief van de nieuwe directeur Beatrix Huff. Tino Sehgal studeerde eerst politieke economie en dans voordat hij in 2000 de overstap naar beeldende kunst maakte.

Als ik de zaal binnen loop staan er een paar mensen te kijken. Er hangt niks aan de muur, er staat geen object in de ruimte. In de linkerhoek ligt een man. Hij lijkt in trance. Zijn bewegingen zijn gespannen. Ik dwing mezelf om te blijven staan en kijken. Veel mensen lopen snel de ruimte door, kijken schuchter naar de man en zorgen ervoor dat ze zo snel mogelijk weer uit zijn buurt zijn. Het voelt eerst ongemakkelijk, ik wordt me bewust van de aanwezigheid van mijn eigen lichaam. De man draag geel-zwarte Nike air sneakers, groene sokken die langzaam overlopen naar geel, een blauwe blouse met een grijze trui eroverheen. Zijn broek is groenig en verraadt zijn dunne benen.  De pijp is opgestroopt door de bewegingen die hij maakt over de grond, op zijn scheenbeen is een moedervlek zichtbaar. Zijn slapen worden al een beetje grijs. Zijn ogen houdt hij gesloten.

INSTEAD OF ALLOWING SOME THING TO RISE UP TO YOUR FACE DANCING BRUCE AND DAN AND OTHER THINGS

De bewegingen zijn geïnspireerd op het werk van Bruce Nauman en Dan Graham. Van het werk van Tino Sehgal is geen documentatie, geen foto registratie, geen geschreven instructies voor de dansers, niks. Het zijn ‘situaties’ die in het moment bestaan, het is geen performance, het is een levend kunstwerk. Ik ben gebiologeerd en na meer dan een half uur begin ik bewegingen te herkennen. Een man en vrouw op leeftijd lopen langs. De man kijkt geschrokken, laat de arm van de vouw los en begint terug te lopen. De vrouw kijkt naar mij; ‘Ist das ein performance? ’Yes’, antwoord ik. De man draait zich om, nijdig beent hij terug naar de grijsblonde vrouw, ‘Super.’, antwoord hij mijgeïrriteerd. De aanwezigheid van een menselijk kunstwerk doet verrassend veel mensen schrikken. Een jonge jongen vraagt me of hij erlangs mag lopen. 

De serie van twaalf situaties begint klein en zal naar een hoogtepunt toe werken in ze zomer met meer  figuranten en interactie en daarna richting het einde van het jaar weer ingetogener worden.
Na een uur verlaat ik het werk. Alle andere kunstwerken in het museum lijken in het niets te vallen, dode objecten.

De trance verlaat me pas als ik de koude winterlucht op mijn gezicht voel. Ik weet dat ik snel weer terug zal komen. Het werk zal nooit hetzelfde zijn, iedere ervaring zal uniek zijn en enkel geregistreerd worden in de herinnering van ieder.


-Lotte van Geijn 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten