LOTTE’S BLIKVANGER #114

LOTTE’S BLIKVANGER #114

Week 35

Augustus 2014

Dit is de honderd en veertiende column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn blik ving.

STONES 

Als ik een museum zou mogen kiezen om nog eens te bezoeken dan zou ik voor het Louisiana Museum vlakbij Kopenhangen gaan.

Het is een prachtig museum aan de kustlijn. Er is een glooiende beeldentuin met klassiekers uit de kunstgeschiedenis. En naast de vaste collectie met een bijna oneindige reeks aan grote namen, is er ook altijd een tijdelijke tentoonstelling. En spectaculaire tijdelijke tentoonstelling.

Nu is er tot januari 2015 een solo expositie van de Deense-IJslandse kunstenaars Olafur Eliasson.

Olafur Eliasson zou je kunnen kennen van zijn werk dat hij speciaal maakte voor het Tate Modern in London voor de ‘Weather Project’ tentoonstelling in 2003. Hij creëerde een grote oranje gloeiende bol die als een zon over de ruimte heen scheen.

Indrukwekkend.

Zijn werk heeft het klassieke thema in de kunst: de grens tussen natuur en cultuur, de overgang tussen binnen en buiten, waarin hij jou als bezoeker steeds centraal stelt, jou ervaring in het werk. Je kijkt er niet naar, maar je loopt er doorheen, zoals je door een landschap loopt, zo wandel je door zijn kunst heen.

Voor zijn solo tentoonstelling in het Lousiana Museum heeft hij heel specifiek naar het museum en zijn locatie gekeken en dat als uitgangspunt voor zijn werk genomen. Het werk is opgedeeld in drie verschillende hoofdstukken waarin steeds het thema de interactie is tussen zijn kunst en het museum. 

Het meest indrukwekkende hoofdstuk is RIVERBED.

De gehele South Wing van het museum heeft hij omgetoverd tot een rotsachtig landschap met zelfs een stomende rivier. Als bezoeker hoef je de gecreëerde paden niet te bewandelen en mag je zelf je weg bepalen door het werk heen. 
Ik stel me zo voor dat als je naar je voeten kijkt om te zien waar je je volgende stap kunt zetten en je het stomende water hoort, je een moment echt in de natuur waant. Maar het ogenblik dat je op kijkt zie je de lege witten muren  en realiseer je je weer dat je in een museum staat, in een gecultiveerde ruimte. Het zal er in de nabije omgeving van het museum vergelijkbaar uit zien, maar toch totaal anders aanvoelen.

Het rotsachtige werk spreekt me aan totdat ik naar de laatste aflevering van Zomergasten kijk en de schrijver en archeoloog David van Reybrouck het fragment laat zien van de kunstenaar Nick Steur. 

Wat Nick met stenen doet is ongelooflijk. Het lijkt een trucage, maar dat is het zeker niet. Van jongs af aan heeft hij dit kunstje zich aangeleerd. Op een goed moment in zijn carrière; hij is opgeleid aan de Theaterschool van Maastricht en noemt zichzelf 'theatrical performer', herontdekte hij deze skill.
Het lijkt een kunstje totdat je langer naar zijn performance kijkt. 
Hij stapelt stenen. 
Het is simpel en bijna onmogelijk tegelijk. Hij moet zich echt in een vorm van meditatie brengen om vervolgens zijn wil met de wil van de steen samen te laten vallen. Het is een spel van de zwaartekracht die op een gegeven perfect moment balans vindt en dan blijft de steen staan, bijna zweven zou ik zeggen.

Adembenemend mooi.

Nick Steur

-Lotte van Geijn