 |
LOTTE’S BLIKVANGER #102
Week 23
Juni 2014
Dit is de honderd en tweede column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een kunstwerk dat mijn blik
ving.
SMELL ME
Ik slenter door de Jordaan en ben op een bewuste verdwaling.
Kris kras sla ik straatjes in, wandel ik langs het water en steek bruggetjes
over totdat ik aan de Lauriersgracht plots de gallery TORCH herken.
Ik loop langs en kijk naar binnen en zie hem nog net zijn
kantoortje induiken. Hij is er zelf. De vorige keer dat ik zijn galerie bezocht
was hij er niet.
'Ik heb mijn koffie misplaatst.' zegt hij en hij herhaalt:
'Ik heb mijn koffie misplaatst.'
Ik kijk vlug om me heen of ik ergens een doekje zie of een
keukentje. In mijn beleving heeft hij zijn bekertje koffie op de rand van de
tafel gezet; misplaatst en heeft de mok zijn evenwicht verloren. Vloeistoffen
die vrij vloeien in een galerie; dat is een rede voor alarmbellen om af te
gaan. Zou het wel eens gebeurt zijn? Op een opening dat iemand per ongelijk
tegen een arm aan stoot.. flasssshhh... een glas rode wijn vliegt door de lucht
recht op het onbetaalbare schilderij af...
Terug naar de realiteit. 'Misplaatst?' vraag ik? Alsof
koffie in een galerie niet kan. Zoals bergschoenen onder een galajurk:
misplaatst.
'Ik kan mijn koffie niet meer vinden. Ik heb hem ergens
neergezet maar ik weet niet meer waar. Heb jij hem gezien, Emiel? vraagt Mo.
Mo. Ik wordt voorgesteld aan Emiel; als herontmoet op Art in
Red Light. 'Ik ken Lotte van de basisschool.'
Mo en ik gaan ver terug. Ik kan me nog herinneren dat hij een
sinterklaassurprise voor me maakte: een tekkel van karton met een
slakkenhandpop als cadeau.
Mo heette toen nog Mo Groenendijk, maar als ik hem afgelopen
december herontmoet op de kunstbeurs in De Beurs van Berlage geeft hij me op
een gegeven moment zijn visitiekaartje: Mo van der Have. Hij is nu de galeriehouder
van TORCH. De galerie die zijn vader Adriaan van der Have in de jaren '80
begon. Toen hij overleed besloot Mo zijn gallery over te nemen. Dat vind ik
bijzonder en bewonderenswaardig. Hij vertelt me dat hij zijn kunstenaars als zijn
kinderen beschouwd en ze onder zijn vleugels beschermt. Behoorlijke
verantwoordelijke baan besef ik me.
'Ken je de film of het boek 'Parfum'?'
'Jazeker' zeg ik.
'Precies dat.'
De huidige presentatie is een werk van de Poolse kunstenares
Martynka Wawryniak die momenteel in New York woont en werkt.
SMELL ME
Een uitzonderlijk zelfportret. Een zelfportret bestaande uit
geuren.
In een speciaal ontworpen ruimte; van buiten vierkant en van
binnen rond, stap ik naar binnen door een wit gordijn. Tegen de klok in volg ik
mijn neus op weg naar vier piepkleine gaatjes waaruit het parfum; de aroma's,
ontrokken van haar lichaamssappen, de ruimte in gesproeid worden. Het is even
wennen niet mijn ogen, maar mijn neus me te laten leiden.
'De geuren zijn op volgorde van intensiteit.' Net zoals met
smaak ervaringen. 'Na het drinken van een zware rode wijn moet je ook niet
daarna een lichtere proberen.'
De eerste geur heet TEARS. Het duurt even voordat mijn
associatie op gang komt. Het is ongewoner bij geur. Het proces gaat langzamer.
Ik word nieuwsgieriger en vervolg snel mijn weg naar SWEAT,
NIGHT SHIRT SWEAT
en de laatste geur HAIR.
Ik ben zeer verrast. Ik zal mijn associaties van de geuren
niet verkappen, want JA dit is een ervaring die je zelf moet gaan hebben!
Mo vertelt me dat de kunstenares veganistisch eet en dat dit
van grote invloed heeft gehad op haar geuren. 'Kaas en vlees zorgen voor minder
aangename geuren, ik denk dat mijn parfum niet erg lekker zou zijn.' Haar dieet
is direct terug te associëren uit de geur van haar lichaamssappen.
'Net als met flamengo's. Die worden ook roze door wat ze te
eten krijgen.' zegt Mo. Ik flap er bijna uit dat ik weet wat hij bedoelt. Kijk
maar naar mijn handen: oranje. Ik ben verslaafd aan worteltjes, maar ik sluit
mijn mond en glimlach alleen. Straks denk hij nog dat ik freak ben.
In de voorruitmte van de galerie staan de vier flesjes met
de lichaamsaroma's van Martynka Wawrzyniak. Twee jaar werkte zij hieraan om
samen met parfumeur Yann Vasnier van Givaudan en Dawn Goldworm tot deze organische
essences te komen. Ze kosten maar 6000 dollar per stuk, niet zo duur voor twee
jaar werk. Maar ik kan me toch wel voorstellen dat het een uitzonderlijke
aankoop is, ook voor kunstverzamelaars.
.jpg) |
| Martynka Wawrzyniak 'Night Shirt' |
Het kwartje van de foto's van een soort mummievrouw aan de
muur, valt pas later. Dit zijn registraties de uitputtende sessies om haar
zweet en tranen te kunnen opvangen. Net zo lang totdat er genoeg vocht was om er
het parfum van te maken.
 |
| Martynka Wawrzyniak ''Smell Me' |
De geurbeleving is nog te ruiken tot zaterdag 29 Juni in
gallery TORCH aan de Lauriergracht 94. Open op donderdag, vrijdag en zaterdag
12.00-18.00h.
Intiemer kan het bijna niet.
In een interview met GRID in 2012 zegt Mo van der Have:
'Om jongeren te bereiken, is het gebruik van social media
onvermijdelijk, niet direct om kunst te verkopen maar om ze aan kunst te laten
ruiken.'
(......)
'In New York werken galeries samen met omliggende
horecagelegenheden en gaan jongeren op date naar galeries en daarna uit eten of
koffie drinken, hopelijk wordt dit ook zo in Nederland.'
Op date met een bezoek aan TORCH en dan koffie in de buurt.
Misplaatste koffies en fruitige lichaamsappen. Ik glimlach.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten