LOTTE’S BLIKVANGER #86

LOTTE’S BLIKVANGER #86

Week 7

Februari 2014

Dit is de zesentachtigste column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn blik ving.

'...this is time for goodbye

 I really need my wings to fly 

high up in the sky' 

-The Child of Lov - Fly

Een opmerkelijke artiest wordt door Hugo Borst aangedragen in het programma Saturday Night van De Wereld Draait Door. Na een reeks van fragmenten van de ideale muziekavond in DWDD is er dan eindelijk het avond vullende programma. Heerlijk hoe er rustig de gehele speech van Madonna op de begrafenis van Michel Jackson wordt uitgezonden en een interview op een bootje in de Amsterdamse grachten met de zanger en bassist van de Red Hot Chili Peppers; met ontbloot bovenlijf.

Maar de opmerkelijke artiest die Hugo Borst aandraagt doet me ademloos kijken en luisteren. De muziek dreunt mijn lijf in terwijl ik kijk naar de studio-opnames. Hij zit op een hoge kruk. Zonnebril en capuchon op. Hij zing, spreekt, ademt de woorden, op de dreunen uit de synthesizer en van de drummer. Aangevuld met de drie prachtige zangeressen die in een ruimte ernaast staan te zingen. Onbeschrijfelijk wat een vertoning deze man. Ik ben op slag in de ban, ik ben stapelverliefd, nee voorbij dat; ik bewonder deze jongen.

Zesentwintig jaar.

\

En ik luister ademloos naar zijn stem en besef me dat dit pas het topje van de ijsberg is. Ik duik diep zijn wereld in en probeer al zijn zijn uit de krochten van het internet te zuigen. Hij is mijn oxygen geworden, ik ben verslaafd aan zijn mythe, ik hang aan zijn lippen, ik drink zijn woorden als een vampier het bloed drinkt van zijn slachtoffer.

Om te beginnen is er zijn debuut plaat: The Child of Lov, tevens artiestennaam.

The Child of Lov. Hij wordt omschreven als R&B/soul -zanger. De plaat is  een mix van R&B, funk en electronica en er werkten onder andere aan mee Damon Albarn van  Blur en Gorillaz, de rapper MF DOOM en de bassist Thundercat. Grote namen voor een eerste plaat.

Hij wordt omgeven door een wolk van mystiek, mede doordat hij verschillende optredens af zegt, ook een bijzonder optreden in Glastonbury. Hij betrad uiteindelijk nooit het podium als zanger.

Naast zijn naam: The Child of Lov, stelde hij zich voor met de Engelse naam; Cole Williams. 3voor12 nomineerde hem in september voor de Award, om deze artiest op de een of andere manier in de spotlight te krijgen. Hij kwam wel, maar was naar eigen zeggen niet in staat om een interview te geven en kwam met drie man bewaking. Hij zat de hele avond op het afgelopen balkon van Melkweg. Hij mat zichzelf een aura van een superster aan.

Ik draai zijn plaat nu onafgebroken en stuur een aantal mensen de link om mijn lyrische enthousiasme van mijn nieuwe ontdekking te delen. 'Vast gestorven aan de gevolgen van drugs,' antwoord iemand me. Het is geen vreemde reactie, het zou een typische dood zijn geweest als je enkel deze kant van hem zou kennen, de opmerking steekt me in het hart:  zoveel ben ik al van deze man, van deze artiest gaan houden.

Zijn echte naam is namelijk Marijn Teerlinck en hij is een fenomenale dichter. In het Nederlands. Er is geen bundel van hem uitgegeven dus weer ben ik aangewezen op het uitpluizen van het web. Ik vind een paar waanzinnige geluidsfragmenten op Ipoetry. Waaronder het gedicht; 'De dwergatlas draagt de aarde.' Luister Hier. 

 

En in 2010 won hij het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam. Ik vind een zeer slechte opname op Youtube, gefilmd met een telefoon, maar gelukkig is deze opname gemaakt. 
NK poetry slam 2010 Martijn Teerlinck 
 Ik kijk naar zijn handen en armen die zijn woorden dirigeren, het lijkt als in een adem dat hij de woorden laat stromen, ze grijpen je naar de stront, ze zuigen je naar binnen en hij houdt je stevig vast in zijn greep. De jongeman in een nette trui met bruin, studentikoos haar. De interviewster noemt het seksueel, fysiek dichten. 
Hij ziet er kwetsbaar uit in zijn dunne lijf, maar de kracht die hij achter zijn woorden legt, de pure noodzaak, de emotie is enorm.  
Zijn intentie is vlijm scherp als een vel papier dat soms opeens fel door de huid van je vinger kan glijden. Zo glijden zijn woorden door mijn hart en het bloed helder rood. 
Ik ben verknocht, ik ben verslaafd, ik ben idolaat.

Ook is er een filmpje van hem uit  2009 op het Poetry Slam terug te vinden op Youtube. 

Martijn W.Z. Teerlinck steen & los NK Poetry Slam
Hij draagt een nurdie bril en een wit, wollen vest. De dood ademt hem in de nek, de dood kijkt hem in de ogen en lijkt de pure noodzaak in hem naar boven te halen. Het ontroerd me diep.

Ik zap door naar zijn tumblr-website, http://thechildoflov.tumblr.com/ 
Ik zie een foto van hem, zonder bril, een stoere rapper met gouden ketting, een dun snorretje en zijn haar als een knot op zijn hoofd. Fascinerend hoe dit dezelfde man is. Ik geniet van zijn veelzijdigheid. Van het kleine oeuvre dat hij heeft achter gelaten. En ik blijf eindeloos scrollen in de tumblr.

Als er foto’s van hem werden gemaakt hield hij steevast een ananas voor zijn gezicht, lees ik in een interview met hem van afgelopen april in het NRC Handelsblad.
Maar al die geheimzinnigheid was geen marketingtruc zei hij,

'Daar heb ik geen boodschap aan, dan zou ik wel meer uit de kast kunnen trekken.'

Het was een bewuste keuze zo zei hij:

'In de muziekindustrie is het zoveel image first, zoveel face first.'

Maar zijn face mag er wel zijn, wat een prachtige jongen, ook om te zien, zijn opvallende neus en zijn intrigerende blik.

En ik scroll zijn tumblr af; etende vrouwen, Prince, zelfportretten, artikelen, pizza in een hart vorm, en het lijkt wel hoe meer ik over hem te weten kom, hoe verder ik van hem af kom te staan, hoe veelzijdiger hij wordt, hoe ongrijpbaarder.

‘Hij leeft niet meer.’ zegt Hugo Borst. Het dreunt binnen in me. Ik wist toen nog niet dat hij zoveel moois had gemaakt, maar voelde in de stem van Hugo Borst dat het een groot verlies is. En nu weet ik het.

Toch luister ik ook anders naar Martijn Teerlinck, zijn stem, naar zijn verhaal, naar zijn gedichten, naar zijn songteksten, naar zijn verkondigingen, nu ik weet dat hij niet meer leeft. 
Een operatie aan zijn aorta heeft hij afgelopen 10 december niet overleefd meldt zijn vrouw in de pers. Boem. De dood altijd te dichtbij, maar het heeft ook zijn noodzaak om nu te creëren vergroot, hij heeft het weten om te zetten in kunst.

En ik leer van zijn teksten meer en meer. 
'I am a mountain top, I'm a child of love, I'm a warrior.'  En in het nummer Heal zingt hij: 'Got to, got to, got to heal your soul.'

Martijn dat is wat je met me doet, je poëzie, je muziek, je teksten ze helen mijn ziel.

R.I.P.

Rust zacht Martijn Teerlinck, The Child of Lov... maar dan, onderaan in het bericht op de 3voor 12-site vind ik deze informatie:

Volgens Trey Reames ligt er nog een album klaar, en zal de Child Of Lov Experience - met een full band, achtergrondzangers en dansers - wat hem betreft alsnog doorgaan, ook zonder The Child Of Lov zelf. En zo wordt The Child Of Lov een soort levenskunstwerk, over de dood heen. 

Ik zal je muziek nog vele malen beluisteren en je gedichten zullen pas hun ware diepte aan me openbaren na vele vele malen van herhaling. Dank Marijn voor je legacy, je bent voor mij een inspirator, een legende.

Ik bekijk opnieuw het stukje van Hugo Borst over Martijn en vis daar de informatie uit die me afgelopen zaterdag was ontglipt: zijn verzameld werk, zijn gedichten zullen worden uitgebracht bij Lebowski uitgeverij..
Een plaat een boek over de dood heen. Love.

'...this is time for goodbye

 I really need my wings to fly 
high up in the sky' 

Ik kijk naar the sky.... en zie je wings wings wings...

Luister en voel hier zijn eerste plaat en laat je gaan: The Child of Lov

-Lotte van Geijn