12.27.2013

LOTTE’S BLIKVANGER #79

LOTTE’S BLIKVANGER #79
Week 50
December 2013

Dit is de negenenzeventigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn blik ving.



Mr. Prins zingt 
van hart tot hart

Door de verkoudheid lijkt het alsof er vooral watten in mijn hoofd zitten. Ze dempen de geluiden van de stad en alles lijkt vanuit onder een dikke wollen dekken te komen. Ik begeef me toch even naar buiten, maar de kou lijkt mijn lichaam veel energie te vragen en het begint zachtjes te regenen.

Ik blader de kalender van de evenementen in en rond Amsterdam door. Mijn blik blijft hangen bij club Bitterzoet vrijdag 20 december 21h Michael Prins. De winnaar van 2e seizoen van het programma De beste Sing-Sortering deze zomer van 2013. Ach wat zou ik die toch graag eens live beluisteren, maar de watten in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik niet handel, geen kaartje koop en me met geen mogelijkheid daar naartoe zie gaan met mijn lijf in deze staat.



Dan maar weer naar huis en onder de wol, denk ik terwijl ik de Utrechtsestraat in wandel. Aan de rechterkant vanaf het Rembrandtplein belopen zit aan het begin Concerto. Concerto is een fenomeen, een platenzaak die er naar mijn geheugen altijd heeft gezeten. Die er al sinds 1955 zit: Concerto grammafoonplaten inkoop verkoop.



















Meerdere benedenverdiepingen samen vormen een grote winkel, maar doordat ieder pandje zijn eigen winkeltje is gebleven, jazz, pop, klassiek, is het huiselijk zoeken tussen de bakken cd’s. Nog netjes gearchiveerd met a,b,c tot z bordjes. Aan de hoge toonbank, als een soort bar, kun je hangend een plaat beluisteren met de koptelefoons. Concerto. Binnendoor kun je wel ook van het ene winkeltje bij de volgende binnenstappen. Iedere afdeling heeft een vide en een bel-etage met een trap omhoog en een trap omlaag.

Ik loop erlangs en in het eerste winkeltje is nu een koffietentje geopend. Waar de bar met koptelefoons bij de andere zaakjes zit, staat hier een echt koffiezetapparaat en verkopen ze geen muziek, maar koffie, spekkoek, appeltaart, en een uitgebreid tosti-assortiment. Op het raam hangt een uitgeprint A3 postertje. Vrijdag 20 december 16:00 Michael Prins Live in Concerto. Ik stap naar binnen, er is bijna niemand. Ik vraag met mijn wattenkoptelefoon op, aan het meisje achter de bar; ‘Dat is toch over een uurtje?’ Wijzend naar de poster. ‘Ja,’ zegt ze, ‘als je straks nog in de buurt bent…’ Ik bestel een kop kruidenthee. Ook hier is een zelfde vide als in de aangrenzende platenwinkeltjes. Boven staan een aantal grote tafels, en twee banken. Er zit een meisje achter een laptop te werken, verder is niemand, alleen een meisje dat bezig is een slinger van kerstballen te maken. Ik plof neer in de sofa die verassend lekker zit. Hier blijf ik gewoon zitten totdat Michael Prins muziek komt maken. Het lijkt nu nog vrij onwaarschijnlijk, maar warempel een uurtje later zit de vide gezellig vol met allerlei mensen, jong, oud, dik , dun,een man in een grijs joggingpak staat naar een hipster twintiger met muts en baardje. Een vader heeft zijn zoontje met hoog blond haar en kikkerlaarsjes op schoot genomen. 


Concerto Koffie voelt als een onontdekt fijn plekje in Amsterdam. Het interieur straalt geen achterliggend concept uit, er zijn een aantal boekenkasten met kinderboeken en kunst en muziekboeken. Het is er ongedwongen en ik zou het graag al onontdekt te laten blijven voelen. Achterin is een wandschildering met het logo van Concerto het is een klein verhooginkje waar de twee tafeltjes en stoeltjes vanaf zijn gehaald. In de hoek staat een piano. Het voelt huiselijk. 
Goed gezelschap heeft zich bij me toegevoegd als Michael Prins binnen loopt. Naast een man met baard en cello neemt hij plaats achter de microfoon met zijn gitaar en onwijs mooie bordeauxrode schoenen. Vanaf de sofa, waarin ik nog steeds zit, kijk ik tussen de hoofden en lijven van de mensen door naar Michael.


Als hij begint te zingen is het onbeschrijflijk hoe zijn stem recht uit zijn hart lijkt te spreken en zich rechtstreeks het mijne in dendert. De watten in mijn hoofd zitten niet in mijn hart en ik luister zonder verder na te denken. Hier zingt iemand van hart tot hart. 
De man voor me wiegt het kindje met de kikkerlaarsjes zachtjes heen en weer op zijn schoot. Ik kijk naar de gezichten van de luisterende mensen. Dat is een prachtig gezicht, ze lijken zich te ontspannen, enkel te luisteren naar de muziek die even de gedachtestroom stilzet.
Tussen de nummers door blijft het, op een oprecht applaus na, stil, dat is misschien wel een van de grootste complimenten die je als muzikant kunt krijgen. De trillingen zetten zich nog even door en het laat ook mij niet ongeroerd; een traan volgt  natuurlijk en als vanzelf als Michael achter de piano plaats neemt en daar volledig lijkt op te gaan in het nummer Close to You.
 Het concert in club Bitterzoet dat hij die avond zal geven blijkt uitverkocht. Ik besef me hoe bijzonder het is dat ik hierbij ben en even ben ik volledig in het nu. Ja in het nu. Ik ruik opeens sterk de verse koffie die gezet wordt. Michael Prins geeft zich volledig, zonder reserves, ookal staat hij hier in het Concerto Koffie café voor dit selecte groepje luisteraars een gratis optreden weg te geven. Ja gratis. Hij bedankt ons dat we gekomen zijn, later bedank ik hem voor het prachtige, pure optreden.




Een paar dagen laten besluit ik toch een paar kleine kerstcadeautjes te kopen. Een daarvan is de cd van Michael Prins, een mooie dubbel cd:  
RIVERTOWN FAIRYTALES Het is misschien hopeloos ouderwets om cd’s te kopen, maar het voelt goed. Graag dat de winkel Concerto blijft bestaan, graag dat Concerto Koffie er nog heel lang is en graag dat Michael Prins muziek kan blijven maken, en voor nu koop ik daarom gewoon de cd in de winkel. 



-Lotte van Geijn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten