LOTTE’S BLIKVANGER #79
Week 50
December 2013
Dit is de negenenzeventigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn
blik ving.
Mr. Prins zingt
van hart tot hart
Door de verkoudheid lijkt het alsof er vooral watten in mijn
hoofd zitten. Ze dempen de geluiden van de stad en alles lijkt vanuit onder een
dikke wollen dekken te komen. Ik begeef me toch even naar buiten, maar de kou
lijkt mijn lichaam veel energie te vragen en het begint zachtjes te regenen.
Ik blader de kalender van de evenementen in en rond
Amsterdam door. Mijn blik blijft hangen bij club Bitterzoet vrijdag 20 december
21h Michael Prins. De winnaar van 2e seizoen van het programma De beste
Sing-Sortering deze zomer van 2013. Ach wat zou ik die toch graag eens live
beluisteren, maar de watten in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik niet handel,
geen kaartje koop en me met geen mogelijkheid daar naartoe zie gaan met mijn
lijf in deze staat.
Dan maar weer naar huis en onder de wol, denk ik terwijl ik
de Utrechtsestraat in wandel. Aan de rechterkant vanaf het Rembrandtplein belopen
zit aan het begin Concerto. Concerto is een fenomeen, een platenzaak die er
naar mijn geheugen altijd heeft gezeten. Die er al sinds 1955 zit: Concerto grammafoonplaten inkoop verkoop.
Meerdere benedenverdiepingen samen
vormen een grote winkel, maar doordat ieder pandje zijn eigen winkeltje is
gebleven, jazz, pop, klassiek, is het huiselijk zoeken tussen de bakken cd’s.
Nog netjes gearchiveerd met a,b,c tot z bordjes. Aan de hoge toonbank, als een
soort bar, kun je hangend een plaat beluisteren met de koptelefoons. Concerto.
Binnendoor kun je wel ook van het ene winkeltje bij de volgende binnenstappen.
Iedere afdeling heeft een vide en een bel-etage met een trap omhoog en een trap
omlaag.
Ik loop erlangs en in het eerste winkeltje is nu een
koffietentje geopend. Waar de bar met koptelefoons bij de andere zaakjes zit,
staat hier een echt koffiezetapparaat en verkopen ze geen muziek, maar koffie,
spekkoek, appeltaart, en een uitgebreid tosti-assortiment. Op het raam hangt
een uitgeprint A3 postertje. Vrijdag 20 december
16:00 Michael Prins Live in Concerto. Ik stap naar binnen, er is bijna
niemand. Ik vraag met mijn wattenkoptelefoon op, aan het meisje achter de bar; ‘Dat
is toch over een uurtje?’ Wijzend naar de poster. ‘Ja,’ zegt ze, ‘als je straks
nog in de buurt bent…’ Ik bestel een kop kruidenthee. Ook hier is een zelfde
vide als in de aangrenzende platenwinkeltjes. Boven staan een aantal grote
tafels, en twee banken. Er zit een meisje achter een laptop te werken, verder
is niemand, alleen een meisje dat bezig is een slinger van kerstballen te
maken. Ik plof neer in de sofa die verassend lekker zit. Hier blijf ik gewoon
zitten totdat Michael Prins muziek komt maken. Het lijkt nu nog vrij
onwaarschijnlijk, maar warempel een uurtje later zit de vide gezellig vol met
allerlei mensen, jong, oud, dik , dun,een man in een grijs joggingpak staat
naar een hipster twintiger met muts en baardje. Een vader heeft zijn zoontje
met hoog blond haar en kikkerlaarsjes op schoot genomen.
Concerto Koffie voelt
als een onontdekt fijn plekje in Amsterdam. Het interieur straalt geen achterliggend
concept uit, er zijn een aantal boekenkasten met kinderboeken en kunst en
muziekboeken. Het is er ongedwongen en ik zou het graag al onontdekt te laten
blijven voelen. Achterin is een wandschildering met het logo van Concerto het
is een klein verhooginkje waar de twee tafeltjes en stoeltjes vanaf zijn
gehaald. In de hoek staat een piano. Het voelt huiselijk.
Goed gezelschap heeft zich bij me toegevoegd als Michael
Prins binnen loopt. Naast een man met baard en cello neemt hij plaats achter de
microfoon met zijn gitaar en onwijs mooie bordeauxrode schoenen. Vanaf de sofa,
waarin ik nog steeds zit, kijk ik tussen de hoofden en lijven van de mensen
door naar Michael.
Als hij begint te zingen is het onbeschrijflijk hoe zijn
stem recht uit zijn hart lijkt te spreken en zich rechtstreeks het mijne in
dendert. De watten in mijn hoofd zitten niet in mijn hart en ik luister zonder
verder na te denken. Hier zingt iemand van hart tot hart.
De man voor me wiegt
het kindje met de kikkerlaarsjes zachtjes heen en weer op zijn schoot. Ik kijk
naar de gezichten van de luisterende mensen. Dat is een prachtig gezicht, ze
lijken zich te ontspannen, enkel te luisteren naar de muziek die even de
gedachtestroom stilzet.
Tussen de nummers door blijft het, op een oprecht applaus na,
stil, dat is misschien wel een van de grootste complimenten die je als muzikant
kunt krijgen. De trillingen zetten zich nog even door en het laat ook mij niet
ongeroerd; een traan volgt natuurlijk en
als vanzelf als Michael achter de piano plaats neemt en daar volledig lijkt op
te gaan in het nummer Close to You.
Het concert in club Bitterzoet dat hij die avond zal geven blijkt uitverkocht. Ik besef me hoe
bijzonder het is dat ik hierbij ben en even ben ik volledig in het nu. Ja in
het nu. Ik ruik opeens sterk de verse koffie die gezet wordt. Michael Prins
geeft zich volledig, zonder reserves, ookal staat hij hier in het Concerto Koffie café
voor dit selecte groepje luisteraars een gratis optreden weg te geven. Ja gratis. Hij bedankt ons
dat we gekomen zijn, later bedank ik hem voor het prachtige, pure optreden.
Een paar dagen laten besluit ik toch een paar kleine kerstcadeautjes
te kopen. Een daarvan is de cd van Michael Prins, een mooie dubbel cd:
RIVERTOWN FAIRYTALES Het is
misschien hopeloos ouderwets om cd’s te kopen, maar het voelt goed. Graag dat de winkel Concerto blijft bestaan, graag dat Concerto Koffie er nog heel lang is en graag dat Michael Prins muziek kan blijven maken, en
voor nu koop ik daarom gewoon de cd in de winkel.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten