Miles Davis |
LOTTE’S BLIKVANGER #77
Week 48
Oktober 2013
Dit is de zevenenzeventigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing
over een (kunst)werk dat mijn blik ving.
Als je luistert......
All I need is a trumpet staat er op het zwart-wit kaartje
wat ik uit de rand van de koffer pak. Mag ik er een meenemen? Yes sure,
ofcourse. Nadat ik de steile brug ben beklommen en langs ze heen ben gelopen, hou ik toch halt als ik halverwege de aftocht
van de brug ben. Ik staar het Amsterdamse water over en het waterige zonnetje
schijnt vriendelijk in mijn ogen. De jongen met de gitaar en de mooie baard
heeft een muts op. Ondanks dat het ook vandaag niet boven de tien graden boven
nul is begint hij te spelen en ik luister naar het warme geluid van zijn stem. Er
daalt een rust in mij die ik nog niet heb gevoeld sinds ik weer terug ben in
het luidruchtige Amsterdam.
‘De buren zijn niet hier binnen,’ blijf ik tegen mezelf
herhalen. ‘Ze maken het appartement mooi.’ probeer ik mezelf van het positieve te
overtuigen. Ik luister naar hun radio,
de ene zingt mee, de ander hoest zwaar. Er klinkt gebonk. Bij iedere klap
schrik ik. Ik duw de speciale oordoppen nog wat dieper mijn gehoorgangen in. Ik
train mezelf om de buitenwereld buiten te laten. Pff wat ben ik toch ook vermoeiend gevoelig,
denk ik bij mezelf.
Ik vertrek naar een café om te schrijven. Het zuiverste
geluid raakt me recht in mijn hart. Het pure goud vloeit warm bij me naar
binnen. Aan de bar vraag ik naar de naam van de muziek, maar eindelijk kon het
ook niemand anders zijn.
De jongen naast de jongen op de brug met baard en gitaar
heeft een trompet in zijn hand, een goudkleurige met een demper in de toeter
gedrukt.
‘Like a rolling stone’, en dan begint hij te spelen over de
gitaar heen, het gedempte trompetgeluid tilt me met fluwelen handschoentjes op.
Rambla del Poblenou BCN |
Muziek, geluid kan je rechtstreeks terug plaatsen in tijd
en ruimte. Ik zie de Rambla del Polenou in Barcelona levenig voor me. De
schattige kleine rotondetjes waar in het midden bankjes staan. Oudere mensen
nemen een kleine pauze. Het is koud maar de zon schijnt fel. Een groepje heeft
zich samengevoegd, de ene met een bassaxofoon, de ander met een banjo de derde
heeft zijn trompet meegenomen. Vrolijk spelen ze samen, puur voor het plezier.
Jonge kinderen zijn vooraan op de stoep gaan zitten, de flanerende mensen
stoppen even om te luisteren.
´Miles Davis.´ zegt het meisje achter de bar van het cafe waar
ik zit te schrijven. De muziek die opstaat is een plaat van Miles Davis. Wie
anders kan geluid produceren als puur vloeibaar goud.
Terwijl ik over de Amsterdamse gracht uitkijk en de gedempte
trompet hoor samenvloeien met de stem van de jongen met de baard, zie ik boven
het water een enorme mobile hangen. Aan de mobile hangen verschillende
objecten. Ze zijn gemaakt van doorzichtig draad, doorzichtig mega ijzerdraad.
Ik onderscheid de vorm van een auto en van een soort grachtenhuis, maar het is
haast genoeg onzichtbaar. Dit kunstwerk heeft de duisternis nodig om gezien te
kunnen worden en is onderdeel van het Amsterdam Light Festival. Waarschijnlijk geven
de draden licht in het donker.
Ik kijk op naar het waterige zonnetje en ben blij dat ze er
is.
Het nummer Like a rolling stone van Bob Dylan voert me terug
naar Parijs. Ik sta opeens weer in het Cite de la Musique midden in Parijs. Een
geweldige expositie over Bob Dylan, de poster hangt alweer anderhalf jaar thuis aan de muur en hij kijkt met zijn armen over elkaar geslagen dagelijks op me neer.
Het Licht Festival doet Amsterdam oplichten doormiddel van
tientallen lichtkunstwerken. Ze zijn te bewonderen via een wandeling of een
rondvaart. Het festival is bedacht door de eigenaar van een grote rondvaart
maatschappij. Om de toeristen ook in de winter naar Amsterdam te krijgen. Een
hoogte punt is de Haringpakkerstoren die door Todd van Hulzen met licht laat reïncarneren,
want al sinds het begin van de 19e eeuw staat deze toren niet meer op
de Prins Hendrikkade, nu is hij herrezen. Ik ben nog wat sceptisch, voel me
eigenlijk geen toerist in Amsterdam. Zal ik dan toch maar eens een rondvaart
maken? Ik ben er nog niet overuit.
Todd van Hulzen Temporal Towel |
Mr. Flow All I need is a trumpet |
All I need is a trumpet staat er op het kaartje dat ik uit de
trompetkoffer pak.
Ondanks dat ik al voorbij de gitarist met baard en de
tromeptist ben, en er niks vreemds aan zou zijn om nu gewoon door te lopen. Ik
ben eigenlijk te verlegen om terug te gaan en de muzikanten een muntje toe te
werpen. Herinner ik me opeens: staande op de Rambla del Poblenou en je zegt: ´Als je hebt geluisterd, moet je ook wat geven.´
Het haalt me over de verlegenheidsdrempel heen en ik loop
terug te steile brug op. Ik kijk ze aan, bedankt ze en vraag of ik een kaartje
mee mag nemen. De waardering is af te lezen in hun ogen.
Spaanse Strandkorrel |
Ik had hier graag een foto van de gitarist met de baard en de trompetist Mr. Flow bijgevoegd, maar helaas heeft
mijn fotocamera het begeven. Ik denk een Spaanse strandkorrel in de lens.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten