LOTTE’S BLIKVANGER #75
 |
| Barcelona El Born bar cafeteria 24-11-2013 |
Week 45
November 2013
Dit is de vijfenzeventigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn
blik ving.
HOGE PIEKEN HEBBEN DIEPE DALEN
Barcelona ligt aan de kust en is verder omringt door bergen.
Een van die bergen heet de Montjuic. Hoe hoger we de berg oprijden, hoe groter
de cactussen langs de weg worden en hoe kleiner de straten en de gebouwen en
hoe meer het uitzicht zich uitstrekt met in de verte de zee. Boven aan de berg
staat het Fundacio Joan Miro. Op de gevel van het gebouw hangt een groot
spandoek met een afbeelding van het werk van Gerard Richter.
 |
| Font de la Cascada |
Ik zoek een galerie die me is aangeraden. Langs het park;
Parc de la Cituadella, het stadspark, loop ik via een mooie brede laan met
palmbomen de straat van de galerie in.
Het stadspark is sprookjesachtig; Efteling-achtig. Er is een
gigantische fontein: Font de la Cascada,
met zeus op een koets getrokken door gouden paarden, met een marmeren Venus en
haar schelp, met grote draken met vleugels die op de rand zitten als bewakers,
met grote marmeren trappen en groen-turqooise water.
Om de hoek staat een mega mammoet en verderop is een soort Japanse
vijver met bomen die zwijgend in het magische groene water staan terwijl de klunzige
toeristen zich in roeibootjes om hen peddelen. Het stadspark.
Ik sta voor een dicht rolluik met wat slordige graffiti. Hier
is de galerie verraad enkel een klein vlaggetje aan de muur. Siësta, iedereen
houdt hier een ellenlange middag pauze. Gelukkig ben ik de volgende keer vroeg
en is de rolluik verdwenen. Valid Foto. Een expositie van veertig foto’s van verschillende
fotografen; jong, oud, bekend, (nog) onbekend,
van Spanjaard tot Japanner, maar op de naam bordjes staat o.a. alleen:
OBRA Nº 16
OBRA Nº 41
OBRA Nº 38
OBRA Nº 36
OBRA Nº 35
De foto’s hang er anoniem. De aardige galeriehouder en zijn
assistente leggen me in hun beste Engels het concept uit. De foto’s worden
anoniem tentoongesteld en tegelijkertijd is er een online veiling gaande. Vanaf
300 euro kun je bieden op een werk. Niet op een maker, op zijn bekendheid, maar
puur op het werk dat je heeft geraakt kun je dan een aankoop doen. Ik vind het
aandoenlijk.
Er is een werk dat ik erg mooi vind. Het is foto van twee
mensen op het uiteinde van de twee duikplanken. De man op de onderste is al in zijn val en zijn
lichaam doordruist diagonaal het beeld. Op de achtergrond zien we Barcelona,
duidelijk herkenbaar aan de Sagrada Familia.
Op de weg naar boven de Moncjuic op komen we langs een zwembad en opeens
schiet de foto van OBRA Nº 5 me te binnen, die moet hier gemaakt zijn.
In het Fundatio Joan Miro is een tijdelijke expositie Davant
l'horitzó. Het uitgangspunt van de tentoonstelling is de horizon. Een
anachronische opstelling die hele verschillende kunstenaars bijeen brengt en
verrassende combinaties mogelijk maakt. Curator Martina Millà heeft als inspiratie
het boek van Georges Didi-Huberman Devant
le temps gebruikt. Hierdoor is het mogelijk het werk van o.a. Magritte, Christo, Richter, Miro, Baselitz, en
Chillida in dezelfde tentoonstelling te zien.
Opvallend is het werk van Gerard Richter: Landschaft bei Hubbelrath 1969,
want ondanks dat het werk van Richter een cliché van zichzelf is geworden, blijft het een fascinerend mooi schilderij. Ik maak een foto van het werk en het naambordje.
 |
Opvallend is het werk van Gerard Richter: Landschaft bei Hubbelrath 1969,
want ondanks dat het werk van Richter een cliché van zichzelf is geworden, blijft het een fascinerend mooi schilderij. Ik maak een foto van het werk en het naambordje.
Vriendelijk vraag ik de aardige galeriehouder of ik wat foto’s mag maken van de tentoonstelling. Hij kijkt me verbaast aan en lijkt te denken; Heb ik dit goed verstaan? Ja natuurlijk mag dat. Hij laat me ook zien dat alle foto’s op zijn website staan voor de online veiling. Ik vraag op de fotografen hun werk niet toevallig ook op hun eigen site hebben gezet, dan kun je namelijk opzoek gaan naar de maker! De meesten niet, vertelt hij.
Een nors Spaans meisje kijkt me aan, ‘No Photo.’ zegt ze
streng.
Ik kijk haar verbaast aan, meent ze dit serieus? Maar ja, later komt
er een ander Spaans meisje op me af die heeft staan smoezen met
de vorige. Ik word aandachtig in de gaten gehouden. Het is hopeloos
ouderwets en ik trek me er weinig van aan. In een andere zaal probeer
ik het gewoon weer als ik denk uit het zicht te zijn van de norse meisjes.
Mijn humeur is tot diep onder het nulpunt gezakt. Een jongen met een
audio-tour op zijn hoofd staat steeds een beetje te dicht naast me. Is dit een museumflirt?
Ik schrik me een hoedje als hij me aanspreekt, maar hij vraagt me niet
naar mijn naam of nummer, maar zegt me tevens geen foto’s te maken.
Hij is een undercoversuppoost. Ik ben er even klaar mee als ook nog
blijkt dat er geen poster of kaarten van de expositie te koop zijn.
We nemen de grote spandoek met het werk van Richter op de gevel wel mee!
Ik kijk haar verbaast aan, meent ze dit serieus? Maar ja, later komt
er een ander Spaans meisje op me af die heeft staan smoezen met
de vorige. Ik word aandachtig in de gaten gehouden. Het is hopeloos
ouderwets en ik trek me er weinig van aan. In een andere zaal probeer
ik het gewoon weer als ik denk uit het zicht te zijn van de norse meisjes.
Mijn humeur is tot diep onder het nulpunt gezakt. Een jongen met een
audio-tour op zijn hoofd staat steeds een beetje te dicht naast me. Is dit een museumflirt?
Ik schrik me een hoedje als hij me aanspreekt, maar hij vraagt me niet
naar mijn naam of nummer, maar zegt me tevens geen foto’s te maken.
Hij is een undercoversuppoost. Ik ben er even klaar mee als ook nog
blijkt dat er geen poster of kaarten van de expositie te koop zijn.
We nemen de grote spandoek met het werk van Richter op de gevel wel mee!
Hij is een
undercoversuppoost.
Als we de berg weer afzakken belanden we vanzelf weer in
mijn plaatselijke stamkroeg. De barjongen herkent ons en de cervesa, vino
blanco, cacahuetes, zumo de pêche en de olivas, laten ons filosoferen over de
werking van het geheugen. Hoe in een droste-effect de herinnering aan de gebeurtenissen,
weer een herinnering aan de herinnering wordt.
Ik denk terug aan de diagonale
man op de duikplank en neem een foto van de (verjaardags)taartjes op tafel. Als
ik op kijk, kijkt de barjongen me met lachende ogen aan en de zon schijnt weer
in mijn humeur.
De hoge pieken zijn de diepen dalen van het leven waard.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten