LOTTE’S BLIKVANGER #74
 |
Week 44
November 2013
Dit is de vierenzeventigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn
blik ving.
En dan slaat opeens de herfst toe in al zijn hevigheid.
Storm, bliksem, onweer, kou en vooral regen regen en nog meer regen. Ja de
somberte komt tegelijk met het verdwijnen van de zon. Het leven speelt zich
onmiddellijk uitsluitend binnenshuis af en het heerlijke eindeloze dwalen en
verdwalen in de onbekende stad, met af en toe een rustpauze op een fijn bankje
of een terrasje, lijkt opeens mijlen ver weg.
Maar op een kaart vind ik een museum wat om de hoek zou
moeten zijn. Uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid het van het lamlendige weer.
De wijk waar ik me bevind heet Poblenou. Het heeft veel oude
fabrieksgebouwen die zijn overgebleven uit de late negentiende eeuw toen deze
wijk bekend stond als the Catalan Manchester, omdat het toen het grootste
industriegebied van het land was.
In de twintigste eeuw
kwamen ook steeds meer arbeiders in de buurt wonen. Het was zacht gezegd niet
de meest gezellige buurt. De Olympische Spelen in 1992 zorgde voor een ware
transformatie van de wijk die nog steeds voort duurt door het 22@Barcelona
project. Het project transformeert oude industrie wijk om tot een wijk met hoge
kwaliteit van werken wonen en leren.
De oude fabriekshallen
staan op veel plekken nog overeind en hebben veel creatieve experimentele bedrijfjes
vestigen zich hierin, maar op andere plekken hebben de oude gebouwen ruimte
gemaakt voor nieuwbouw en zo staat hig-tec architectuur naarst de oude
fabriekjes.
Het museum Can Framis is een totaal nieuw gebouw met een
berkenbomen en klimop zen-tuin eromheen. Het gebouw is van beton, ruimtelijk en
groots. Door het grauwe weer en de regen staat het er koud en kil bij. Ik steek
de binnenplaats over, het ziet er donker uit en er is niemand. Als ik de grote
glazen deur open duw zitten er achter een enorme balie drie kleine Spaanse
meisjes.
Ik dwaal door de kale grote ruimtes van het 3000m2 tellende
oppervlakte van het museum dat een foundation blijkt te zijn. Meer dan 250
schilderijen van Catalaanse kunstenaars telt de expositie. Het is goed zoeken
naar een paar echte pareltjes. Uiteindelijk zijn er toch 4 a 5 schilderijen die
me zeker raken. Het intrigerenste werk hang helemaal aan het einde van de
tentoonstelling op de tweede verdieping in een hoekje.
Het bescheiden schilderij hangt te laag. Veel te laag, maar
het is ontroerend mooi.
De zee maakt golven die met schuimkoppen tegen de rots op de
voorgrond uiteen spatten. Links in de verte een tweede rotspartij. De horizon
zit op een kwart van onderen en de lucht krijgt daardoor veel ruimte. Vanaf de
strakke lijn van de horizon kleurt de lucht gelijkmatig van een babyzachte roze
gloed tot een waanzinnig subtiele blauwe nevel. Op de twee rotsen steken de
grijpende-duim-en-wijsvinger- sculpturen de lucht in. Binnen en buiten ruimte
omsluiten elkaar en worden inwisselbaar.
Chillida. Het schiet me meteen te binnen. Ik hou van zijn
werk.
Het schilderijtje is
maar 50 bij 22 cm en hyperrealistisch geschilderd. Bijna als een te scherpe
foto. Eromheen zit een lijst als een deksel van een doos, maar dan van metaal.
Het doek hangt er als het ware in. De sculpturen van Chillda zijn perfect
weergegeven in hun roestige bruine ijzer kleur. Daniel Cuervo Pulido – Peine de los vientos IV 2003 oli sobre tela
 |
Niks staat er vermeld in de titel van het schilderij over de
verwijzing naar de kunstenaar Chillida, maar ik vergis me gruwelijk wanneer ik
de titel van het schilderij in toets in de zoekmachine. Dit IS namelijk de
titel van de sculpturen van Eduardo Chillida.
Eduardo Chillida was een Spaanse Beeldhouwer die beschouwt
wordt als een van de belangrijkste beeldhouwers van de 20e eeuw. Nadat
hij architectuur studeerde in Madrid vertrok hij naar Parijs. Rond 1950 besloot
het terug te gaan naar San Sebastian. In 1976 wordt hier het kunstwerk Peine de Los Vientos voltooit aan de baai van La Choncha op het Ondarerrta strand.
Het werk bestaat uit
drie sculpturen van ieder 10 ton staal. Op het schilderijtje van Daniel Cuervo
Pulido zijn maar twee van de drie onderdelen te zien. Ik bekijk zijn website en
denk in eerste instantie dat ik verkeerd zit. Ik zie alleen maar foto’s van
plekken en kunstwerken en architectuur. Opeens realiseer ik me dat dit geen
foto’s zijn, maar de hyperrealistische schilderijen van de Daniel Cuervo Pulido
zijn.
Op zijn website zijn
schilderijen te zien van de Seine in Parijs en nog een aantal andere plekken in
Barcelona. Ook vind ik er een ander schilderij van hetzelfde kunstwerk van Chillida,
alleen nu vanaf de andere kant bekeken.
 |
Het zien van de plaatjes online is niet te vergelijken met
het zien van de olieverf op het doek, net als dat een afbeelding van de sculptuur
van Chillida weer niet af zal doen aan de echte ervaring van het zien van het
werk.
Van het horen van de golven die breken op de rotsen, van een
krijsende meeuw in de verte, van het ruiken van de zilte zeelucht en het voelen
van de wind die je ogen doet tranen. De stalen grijp-duim-en-wijsvingers van Chillida
die de tijd en ruimte bij de lurven grijpt.
Op naar San Sebastian??
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten