LOTTE’S BLIKVANGER #73
Week 44
November 2013
Dit is de drieënzeventigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn
blik ving.
Marilyn
Monroe meets
Miss Piggy
als acrobate
Daar staan we dan opeens voor een imposant gebouw aan een
nog indrukwekkendere straat middenin de stad. Maar uit de mooie gevel steken
twee gigantische vrouwenbenen met rode hakken. Er onder staat met gloeilampen
geschreven THE HOLE.
Op dit moment wist ik nog niet wat ik daar binnen zou gaan
meemaken, maar bij de ingang word ik begroet door een streng uitziende pinnige
vrouw, met een zweepje waarmee ze me vol op de bibs slaat.
We worden via het middenpad van de zaal naar een tafeltje
links voor het podium begeleid. De theaterzaal is als een terras ingericht, met
losse stoeltjes en tafeltjes. Het decor begint al meteen indrukwekkend met een
mega groot open mond rood verlicht, een trap, een soort orgel en een
boekenkast.
Op de flyer staat club- teatre- cabaret, maar het is volgens mij ook vooral acrobatiek.
De voorstelling is natuurlijk in
het Spaans en dat maakt het nog abstracter, de monologen versta ik totaal niet, maar dat is helemaal niet erg. Een vrouw met een jas van
parelkettingen; een overduidelijke iets te oude hoe,r en een echte levende rat doen
een act samen op het toneel. De mensen lachen hardop en dat is erg
aanstekelijk. Als er uit de enorme mond een bad naar voren komt ligt ze daar
languit in met een badmuts met diamanten. Haar benen worden gespeeld door
iemand anders: hilarisch.
Ondertussen bestellen de mensen om ons heen bier en tapas. We
zitten zelf aan de popcorn.
Er is een act van een twee vrouwen met identiek
perfecte lichamen. Dat is goed te zien: hun pakje loopt onder de borsten door met enkel op de tepels van die kwastjes, maar wat ze uithalen aan de twee
touwen in de lucht is werkelijk onbeschrijflijk. Ik kijk ernaar en heb soms het
gevoel alsof het wel een getruckte film moet zijn.
Geniaal is de jurk
van een man op hoge roze hakken en met de prachtige schmink. De jurk is namelijk als
een bonbonnetje van ballettutu’s.
De vier butlers in het stuk kunnen erg goed zingen. De man
in de tutu’s jurk zingt een mooi lied onder begeleiding van de accordeon van Butler Bruno.
Er is opeens een pauze. Ik ga even naar het toilet en in de
hal bij de ingang staan opeens de acteurs. Vrolijk poseren ze met het publiek
voor de vele camera’s. Iedereen maakt een selfie met de personages. Het geeft
een gezellig en benaderbare sfeer.
Als de show weer begint is er een act van de man op
rolschaatsen met een klein lapje van voor en een staart van achteren. Een absurd
lichaam. Hij is zo lening en zo sterk en zo gespierd. Wat hij vervolgens laat
zien in de touwen en de snelheid waarmee hij dit doet, ik kan mijn ogen niet
geloven.
Een aantal andere acts doet hij met de vrouw met het zweepje.
Een act
die begint in tango kleding is binnen tientallen seconde alweer tot bijna naakt
omgetoverd, te pas en te onpas vliegen de kleren je om je oren.
Deze goddelijke
leeuwman heeft een relatie met de tutu-man op roze hakken, hoor ik uit vertrouwelijke
bron.
Na afloop staat ik erbij als ze met mijn nicht en haar twee kinderen in
de coulisse staan te praten. De leeuwman draagt een normaal Adidas-broekje en mooie
nette schoenen, de man op roze hakken heeft de tutujurk even uitgetrokken. Met een bordje
met tapas in de hand staan ze te praten en te lachen en het is me even totaal
vreemd dat dit dezelfde mensen zijn als net op het podium.
Als de act in het donker,
waar de zweepvrouw fluoriderende verf zwoel
over haal lichaam smeert begint, kijk ik nergens meer van op.
Dit is definitief
de meest heerlijk bizarre voorstelling die ik ooit gezien heb. Maar de grootse
verbazing overvalt me als er een vrouw opkomt verkleedt als Marilyn Monroe. Alleen
heeft ze een ander lijf. Ze is breed in haar bovenlichaam met korte benen en ze
weegt 130 kilo.
Dan opeens grijpt ze een grote ring die aan een touw hangt
in het midden van het podium en zo lening als een tijger legt ze haar ene been
in haar nek en volgt de ene spagaat na de andere terwijl ze hoog boven ons zweeft
en ronddraait. Haar jurk waait op. Het contrast
van haar zware lichaam met de lichtheid
en soepelheid waarmee ze het beweegt oogt zo onnatuurlijk dat mijn ogen niet
geloven wat ze zien. Er zijn maar twee mensen op deze aarde die dit kunnen.
De grenzen van het menselijk lichaam zijn nu definitief voor me verlegd. De rode striem op mijn bibs is het bewijst dat het echt gebeurt is en ik het echt gezien heb.
Deze avond gaat als memorabel de boeken in.
–Lotte van Geijn
Zie voor meer infromatie: www.theholeshow.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten