LOTTE’S BLIKVANGER #64

Room with a view
Mari Stoel
2013

LOTTE’S BLIKVANGER #64

Week 35

September 2013

Dit is de vierenzestigste column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn blik ving.

DE HAWAÏAANSE ZON 
VOOR MARI CHAIR (MARI STOEL)

In een flits kijk een man me aan. De snelheid van het fietsen maakt dat ik voorbij ben voordat ik het weet. Op mijn netvlies blijft het beeld hangen.     Ik frons mijn wenkbrauwen en zie de wereld om me heen even niet. Was hij echt of was het een levensecht beeld van een man? Ik weet het echt niet. Het fragment is als een filmstill; wanneer je op de pauzeknop drukt, blijven hangen. Meer dan dit ene fragment heb ik niet meegekregen.

Nieuwsgierigheid overvalt me en ik rem abrupt. De wereld om me heen is nog steeds afwezig. Ik draai mijn fiets de stoep op en loop langs de gevels van de huizen. De winkels zijn gesloten. ROOM WITH A VIEW lees ik opeens in het bevroren beeld op mijn netvlies. De witte letters geven een schaduw op de rand van de entresol die precies als een horizon over de glazen pui loopt.
Ja, daar is het! De nieuwsgierigheid wint het van de verlegenheid en ik staar letterlijk de ruimte in. Een klein canvas-doek staat op een traditionele ezel. In de paar seconden dat ik langs loop kijkt de man op van zijn doek en kijkt me aan. Achter hem in de benedenruimte zie ik op de grond allerlei schildersgereedschap liggen, tubes verf, een blauwe meen ik mij later te herinneren, maar de paar seconden die nu heb, laten weer maar een paar filmstills bij me achter.
ROOM WITH A VIEW. De letters zijn zorgvuldig uitgeknipt besef ik als ik de plakbandjes op de ruit zie zitten die ze op hun plaats houden.

detail 
room with A view
2013

F*CK, denk ik twee seconden nadat ik, gespeeld nonchalant, ben langsgelopen en stilsta met mijn fiets aan de hand. Nu moet ik nog terug; er weer langs! En hij is geen beeld, maar een echte man. Ik besluit bijna om gewoon de straat verder terug te lopen en  een blokje om te fietsen. Nee, dat is belachelijk, besef ik.

Ik herken de man. Ik weet zeker dat ik zijn gezicht eerder heb gezien. Een bekende kunstenaar wellicht. Het schiet me niet te binnen. ROOM WIT A VIEW. Ik draai mijn fiets terug het fietspad op en fiets nogmaals langs. Ik kijk weer, schuchter de ruimte in, hij kijkt me weer aan.

De man achter de schildersezel staat anderhalve meter onder het straat-niveau. De voormalige winkelruimte is een souterrain met halverwege een entresol erin. Leeg. Op de man en het doek en de het schildersgereedschap na.

ROOM WITH  A VIEW. De woorden herhalen zich in mijn gedachte terwijl ik langzaam verder fiets.

De enkele fragmenten hebben een hoop vragen bij me doen ontwaken. Wie is deze schilder/kunstenaar? Ik herken zijn gezicht, maar zijn naam schiet me niet te binnen. Het liefs maak ik nu nogmaals rechtsomkeert. Laat ik mijn fiets hier staan en loop ik terug en blijf ik recht voor de ruit staan. Kijkend naar binnen. ROOM WITH A VIEW. Ik zal dan in the view staan. Als een performance spontaan live in de wereld. Zal ik onderdeel worden op zijn schilderij? Zal ik lachen? Zal hij lachen? Helaas wint deze keer de verlegenheid het van de nieuwsgierigheid en ik fiets door.

ROOM WITH A VIEW. Ik beself me dat ik niet de andere kant op heb gekeken om te zien wat zijn uitzicht dan werkelijk is.

Het interessante is dat hij het uitzicht ziet vanaf anderhalve meter dieper van het straatniveau. Ik ken het kikvorstperspectief en het het vogelperspectief, maar hoe dit perspectief heeft; ik heb geen flauw idee. Misschien het onderN.A.P.-perspectief.

onder N.A.P. persepectief
L.v.G.
2013

Ik zoek op internet op de namen van bekende Nederlandse schilders en op
ROOM WITH A VIEW. 

Room with a view
2013

Hoe meer gezichten ik van de mannelijke schilders zie, hoe meer het fragment van mijn netwerk vervaagd, alsof elk nieuw portret een filter legt over de herinnering. Ik besluit zorgvuldiger te zoeken en niet te snel een gezicht te bekijken. Ik vind geen match. Ook de naam schiet me niet te binnen.

Ik ga zo meteen terug fietsen en ik voel een lichte opgewondenheid. Als ik hem zie, dan ziet hij mij. Dan kan ik ongevraagd onderdeel van het werk worden. Vertaling van een fragment. Ik vraag me af hoeveel vreemde reacties hij al heeft meegemaakt. Hoeveel mensen hij al vanuit zijn 'aquarium' heeft gezien en ontmoet. Een glazen pui als toegangspoort naar het atelier, de plek waar gecreëerd wordt. De daad als performance. Ik ken hem ergens van, dat weet ik zeker.

To be continued.

Room with a view
2013

Deze route is eigenlijk een omweg en mijn maag knort, maar ik fiets weer de straat in. Vanuit de verte tuur ik al naar de juiste gevel. Ik stop abrupt midden op het fietspad. Donker. Hij is al naar huis. Dat geeft me de gelegenheid om even rustig de plek te onderzoek als een crime investigatior. Ik maak foto’s, mensen zuchten luid doordat ik nog steeds midden op het fietspad sta. Ik steek de straat over. Het licht van de zon heeft zich verplaatst en valt nu in een schuine hoek de ruimte in. Op de zijwand is een klein deed van de schaduw van de tekst ROOM WITH A VIEW te zien. Ik tuur naar binnen. De ezel is leeg. Ik draai mijn camera om en probeer hem in de hoek te houden zodat ik in de lijn van het zicht van de schilder zit en zijn uitzicht kan vangen. Er staat een blauwe stoel achterin en een ouderwetse gettoblaster. Op de grond en aan de muur liggen de uitsneden van de letters verspreidt.

reflectie
Room with a view
2013

 Een ‘O’ is in de vensterbank op straatniveau gelegd. De blauwe pot verf klopt inderdaad, er staan er nog een paar omheen. Het pallet is in groentinten besmeurd. Ik zie drie canvasdoekjes die zijn beschilderd. Het valt me meteen op dat hij ook voornamelijk de binnenruimte heeft geschilderd en daarin een relatief klein deel het uitzicht is; een groene boom aan de overkant. Ik besef me dat als ik hier voor hem had gestaan ik niet op het schilderij terecht was gekomen.

Nergens is een aanwijzing te vinden die me dichter bij de identiteit van de kunstenaar brengt. Zal ik morgen een rode ballon in de boom achter laten? Met helium of juist niet?

To be continued.

De rode ballon 
L.v.G.
2013

Met een rode ballon aan een keukentouwtje met een kraal aan het uiteinde fiets ik weer richting de ROOM WITH A VIEW.  Als ik stop aan de overkant zie ik op de ruit  twee A-4tjes zitten. De magie is opslag verdwenen. Ik werp de kraal over een boomtak en de ballon schiet omhoog. Als ik omkijk vanaf de overkant is hij nauwelijks te zien; de ballon verdwijnt bijna helemaal achter de nog groene bladeren. Ik besef me dat mijn interventie zinloos en bij nader inzien ook nog milieuonvriendelijk is. Een voorbijganger kijkt me nieuwsgierig aan. Nee het is geen uitzetten van een kinderspeurtocht voor een partijtje.

De zoektocht is voorbij en de ballon te klein en te verscholen om het uitzicht te beïnvloeden en daarmee aanwezigheid op de schilderijen te bewerkstelligen.

Op het A4tje op de ruit lees ik zijn naam: Mari Stoel. 1978. Het is een vreemde tekst. De eerste zin lijkt een citaat, maar is niet zo aangehaald: Het uitzicht van een ondergaande zon op Hawaï is mooier, dat ben ik u eens. Er lijkt een gesprek vooraf te zijn gegaan aan deze uitspraak.  De tekst vertelt me dat Mari Stoel mij een blik wil gunnen op wat hem, gedurende die anderhalve week dus, heeft bezield. Bezieling.
To be continued. 

Mijn ballon komt te laat, misschien had het beter de Hawaïaanse zon kunnen zijn.
De ROOM WITH A VIEW is open voor bezoekers op de Do. Vrij. Za. 14,19,21,26,27,28 September van 13.00u tot 18.00u.

Mari Stoel. In de Engelse vertaling op het A4tje ernaast is je naam mee vertaald tot: Mari Chair. Boven aan de tekst staat letterlijk Google translates: .

Mari heeft the view of the room, het uitzicht,  vertaald naar het canvas, doormiddel van rangschikking van verf tot  vorm en kleur, maar de meerwaarde is dat hij ze bezield heeft. Bezieling.
To be continued.

Ik kan het niet laten er toch nog even langs te gaan. Het is donker binnen. De rode ballon is verdwenen uit de boom. Na een dag is hij al verwijderd. Dit kan niet het einde van de interventie betekenen. Ik besluit een Hawaiaanse zon te maken van verf. Het meest geschikt is daarvoor acrylverf. De naam verklapt het al, deze verf is plastic, niks natuurlijks. Ik knip een ronde vorm uit een krantenvel. Dit is het dunste papier wat ik nu voor handen heb. Ik bestrijk het aan beide zijde met de gele verf. Hij droogt op en daarmee wordt hij ook een beetje hard. Met een rolletje plakband fiets ik door de nacht met mijn zonnetje. Een zonnetje voor Mari Stoel.

Hawaïaanse zon
L.v.G.
2013

Room with a view
with Hawaïaanse zon
L.v.G.
2013

interventie
L.v.G.
2013

Mari Stoel studeerde in 2010 af aan de Master Fine Art  op de Academie van De Bosch. Daar waar ik in 2009 mijn bachelor afronde. Het kan niet anders dan dat ik zijn gezicht daarvan herkende. Nu is zijn tijdelijk project ROOM WITH A VIEW aan de Weteringschans 69 dus te bezoeken op Do. Vrij. Za. 14,19,21,26,27,28 September van 13.00u tot 18.00u. Laten we niet alleen even langs fietsen, maar ook even afstappen om echt te gaan kijken en om de bezieling in de schilderijen te ervaren. Laten we hem en zijn schilderijen bezoeken en ontmoeten en the view live zien. Hoe vaak krijg je de kans een schilderij te zien op de plek waar hij gemaakt is!

ROOM WITH A VIEW 

De interventie is nog niet voorbij.

-Lotte van Geijn

P.s. En toen kruisde onze wegen gisteren op de fiets op de Lijnbaansgracht. Ik riep: HOI. Zonder erbij na te denken. Daarom dus.

Mari Schoen is genomineerd voor de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst 2013. Die op 4 oktober wordt uigereikt in het Paleis op de Dam. Daarna nog t/m 27 oktober te zien. 

Mari Chair
Room with a view
2013 

Mari Stoel
Room with a view
2013