LOTTE’S BLIKVANGER #49

The man behind. (1) in progress
L.v.G.
2013

LOTTE’S BLIKVANGER #49
Week 21
Mei  2013



Dit is de negenenveertigste column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

The man behind. (2) in progress
L.v.G.
2013

Ik weet dat ik al schreef over ArtZuid, maar het overtrof toch nog mijn diepste verlangens. Het is acht graden in Nederland. Het waait en regen komt in vlagen over. Ik draag mijn voering van mijn jas weer en mijn warme bergschoenen zijn opeens niet zo opvallend. Ik fiets tegen de wind in.

The man behind. (3) in progress
L.v.G.
2013

Op het ABN-AMRO gebouw. Ik zie niks anders dan grijze bakstenen. Vanmiddag is pas de opening, maar een paar lieve vrijwilligers staan al te koukleumen bij het net opgezette informatie centrumpje. Paul Goede. Ja daar, nee wel aan de Apollolaan-zijde, bij de ingang. Ik fiets terug. Trek mijn handen in mijn mouwen om ze iets te warmen. Warme vuurscheut, een gouden klompje. Ik zoem in met mijn cameraatje, maar echt dichtbij kom ik niet. Een medewerkster komt net het gebouw uit. Haar stem klinkt doorrookt en ze heeft een fijn Amsterdams accent. Ja mooie bakstenen. Ik lach. Kijk haar aan en wijs. Nee daar een echte meteoriet. In goud. Ze kijkt met me mee en ziet. Ze vraagt, ik vertel een oud-docent. Succes met je ontdekkingen zegt ze als we beide weer onze eigen weg gaan.

Ik fiets tot aan het station Zuid WTC.

Op de plattegrond tegenover het werk van David Bade heb ik een tijdje staan turen naar de nummertjes en de straten. Er staan zelfs kleine fotootjes bij van de kunstwerken. Ik schiet in de lach, raak even verwart en twijfel aan mijn eigen kennis. Het eerste rondje is het namelijk de sport niet op de naambordjes te kijken en toch de namen van de kunstenaars te weten aan de hand van het werk. Zoals we dat vroeger deden met auto’s en hun merken. Bij de fotootjes staat de  naam van de kunstenaar erboven. Ik zou altijd zeggen eronder. Verklaard de hoop fouten die ik niet maakte.

Bij Zuid WTC sla ik rechtsaf. Linksaf ligt een deel van mijn jeugd. Rechts fiets ik door tot onder het fietspoortje en dan voel ik me te ver uit de buurt. Ik kijk wat rond. Het is guur weer. Ik trap mezelf richting de Pijp voor een warm kopje thee.

De volgende ochtend blijft het knagen. Ondanks dat het nu niet alleen koud is maar er ook echt een plensbui valt, fiets ik terug. Weer naar het vrijwilligers keetje. Dezelfde vrouw. Zij weet alles. Ze wijs op een kaartje. Ja dus langs het werk van Richard Long. Rechtsaf langs het CitizenM hotel. De grote weg over, daar zijn ze bezig met bouwen en wegvernieuwing, maar daar is het.

Ik fiets en steek mijn paraplu op. Slechte combinatie, maar ik hou hem altijd op mijn stuur om ervoor te zorgen dat mijn benen droog blijven. Ik fiets langs een gestript gebouw. Bouwvakkers zijn bezig de grond te saneren het stinkt. Een hek. Ik parkeer. Ik loop aarzelend het verlaten verregende terras op. Niemand te zien. Een deur staat open. Niemand. Ik loop naar de buitenkeuken die afgedekt is met partytent met rondom zeildoek  Een boskrullen steekt zijn hoofd naar buiten. Nee het is nog niet open. Ja je mag wel alvast even kijken. Loop jij mee? Een andere krullenbol escort me naar binnen de trap op een deur door. 

BAF. 

Adembenemende stilte. Prachtige lichtval. Rust. Heilige grond. Ronde ruimte. Ik loop er met voorzichtige tred omheen. De krullenbol verlaat de ruimte. De deur valt hard dicht en ik ben alleen met het werk. Kunst is mijn religie. Een mystieke sublieme ervaring. Ik ontmoet een werk van Ai Weiei. De eerste indruk is onvergetelijk. Forever. 2003, Chroom plated metal, rubber. Het raakt een kern in mij.

Ik kijk naar College Tour. Een zaal vol studenten die vragen mogen stellen aan een bekend persoon. Er staat een forse houten tafel en als Adriaan van der Heijden, de schrijver A.F.Th. van der Heijden plaats neemt wordt duidelijk waarom. De tafel is een steun om het innerlijke beven een halt toe te roepen. Na drie jaar onzichtbaar te zijn geweest in het publieke domein zit hij daar nu op het podiumpje in het volle licht van College Tour. Zijn zoon stief drie jaar geleden bij een tragisch ongeval. Hij schreef er het boek Tonio over.  Hij verwoord de antwoorden op de vragen poëtisch en messcherp.

Wat ik uit deze uitzending eruit licht zijn de twee dingen die hij noemt waartoe je je kun beperken bij het schrijven van een roman.

1. structuur en 

2 . detail.

De onzichtbare structuur. ‘Een geraamte dat niet knokig door de huid van de roman heen steekt.’ En het zichtbare deel van de roman, de gouden detailen. ‘Ga opzoek naar het onomkoopbare detail, het gouden detail.’

Hij zegt dat deze twee dingen elkaar in evenwicht moeten houden.  Mooi zinvolle richtlijnen.

En ik lees mijn eigen tekst terug. De (on)zichtbare eindeloze structuur van Forever door Ai Weiwei en de (on)zichtbare gouden meteoriet door Paul Goede maken mijn ervaring tot een perfecte balans.

-Lotte van Geijn

The man behind. (4) in progress
L.v.G.
2013

The man behind. 
L.v.G.
2013