LOTTE’S BLIKVANGER #43

LOTTE’S BLIKVANGER #43

Week 15

April 2013

Dit is de drieënveertigste column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

In Amsterdam struikel je over de BN-ers (Bekende Nederlanders). Het is dan ook niks bijzonders als je zegt; Ik heb een Joep van 't Hek gezien op de Overtoom, Remco Campert in de Albert Heijn of Hanna Bervoets op de fiets. En wanneer je in een café een kopje koffie drinkt Paulien Conelisse zeg maar heel hip vraagt of je 'al klaar bent' met de krant. 

Het is eerder irritant als je Mathijs van Nieuwkerk met foeilelijke fluoriderende gympies uit de Bijenkorf ziet stappen, maar wel ‘ incognito’ met een donkere zonnebril op; op een diepgrijze dag, dan dat je denk; 'He die ken ik ergens van!'

Vandaag was anders.

Rotterdam profileert zichzelf als de werkende stad. Lezende in de uitagenda Rotterdam ben ik zelf incognito Amsterdammer in Rotterdam. Dave von Raven, frontman van de band The Kik, zegt in het interview (…) ‘niet om Amsterdam af te zeiken (ja ja dacht het even wel; denk ik meteen), maar het is toch vaker een toneelstuk. Ik ben ook heel echt, voor zover je dat over jezelf kunt zeggen.’

Vandaag was anders.

Door een verdwaling ben ik opeens in het epi-centrum van de koopgoot beland. En daar liep hij opeens gewoon voorbij. Ja met donkere zonnebril, het was zelf een redelijk zonnige dag, maar al was het nacht geweest, hij is de enige die dat mag doen. Ik spotte Jules Deelder op mijn tweede dag in Rotterdam.

De waterkoker verruild voor de fluitketel, mijn ondergoed ligt te drogen op de verwarming na een handwasje, de fietssleutels zijn nog steeds kwijt; de benenwagen en de tram vervoeren mij. Back to basic en misschien, zonder dat ik het door had, ben ik opeens ook heel echt. Zonder heetwaterkranen, combi-was-droog-anti-kreuk-je-kleren-komen-er-opgevouwen-uit-machine of een Verspa scooter op groene elektriciteit met handwarmende handvatten, voelt het opeens zo slecht nog niet dat ; Ik ben ook heel echt.

In een meegenomen blad; RektoVerso, lees ik de onsterfelijke woorden van Leen Huet in haar column Wit. Ik citeer:

‘Ik ga iets raars zeggen.’zei ik. Ik moet weten dat mensen als jij bestaan en aan het werk zijn, om ge-lukkig te kunnen zijn.’

Het kunstenaarschap wordt tegenwoordig steeds vaker weggezet als linkse hobby. Fout. Kunstenaars werken hard en maken lange dagen. Vandaag bezocht in Duende. Een groot pand in een wijk in Rotterdam waar ik nog niet eerder geweest was. Duende bestaat sinds de jaren tachtig en heeft ateliers voor 42 kunstenaars. Ik loop er wat rond. Prachtig oud gebouw; voormalige School voor Techniek. Duizenden Rotterdammers zijn hier ooit opgeleid tot onder andere: carpenters, bricklayers and motor mechanics. Ik voel me instant thuis. De geur van atelier; houtzaagsel en verf. Het stof in de vensterbanken. Een deur staat open en de muziek lokt me naar binnen. De verf op het toetsenbord, als ik even mezelf een mailje mag sturen, doet mijn hart smelten. 

Ik loop de keuken in en trek brutaal de koelkast open. Beetje schimmelig. Er zit een sticker ‘Jan’ op het pak sinaasappelsap. In de ruimte daar achter staat een grote tafel met stoelen. Rechts achterin staat een deur open. Op het bordje lees ik: 
Organische bibliotheek
elke vorm van bijdrage is welkom! 
stichting duende activiteiten.
De bibliotheek. Het glazen puntdak; een plant die de hoogte  in is gegroeid reikend naar het licht. De rieten schommelstoel met wit kussen. De boekenkast met witte labeltjes. De computer staat aan en de screensaver is ouderwets. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stil gestaan.

Duende. In de Flamenco-muziek-context betekent het ongeveer: de trance waarin je raakt door de muziek. Niet alleen de muzikant tijdens het spelen, maar ook de toeschouwer tijdens het luisteren.
De ik ben ook heel echt-versie zou ik verwoorden als:

 Ik ga niks raar zeggen, maar ik moet weten dat ik besta en aan het werk ga, om echt gelukkig te kunnen zijn.

Terug naar het 'toneelstuk' Amsterdam. Het mooiste decor is mijn werkelijkheid en niks is daaraan gespeeld. (Dat kan ik overigens niet met overtuiging zeggen van Dave.) Mijn eigen kunst hangt nu in het Vu Medisch Centrum; als de plant tot aan het plafon is gegroeid wordt het tijd hem te verplaatsen naar een nieuwe ruimte.

Ik zocht nieuwe inspiratie en vond hem in de organische bibliotheek. 

Niet zozeer in de letterlijke ruimte, maar meer in de term. Inspiratie komt overal vandaan en gaat overal mee naartoe en werken kan ik overal.
De organische bibliotheek, dat ben ik zelf.

-Lotte van Geijn