2.01.2013

LOTTE’S BLIKVANGER #32

Peanuts
Illusion der Reflexion
2013
L.v.G.




LOTTE’S BLIKVANGER #32
Week 5
Februari 2013 







Dit is tweeëndertigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.





Guido van der Werve is een van mijn grote helden. Toen ik mijn bachelor- scriptie schreef ging een groot hoofdstuk over zijn werk: nummer negen,  The day I didn’t turn with the world, 24 hour performance. 
Nu vertel ik je graag over zijn laatste voltooide werk:  nummer veertien, Home, 4k video, 54''00, Poland, Greece, Holland, Germany, Egypt India, France.  Dit werk beleefde zijn Europese première afgelopen week in het Stedelijk Museum Amsterdam en op het Rotterdams Film Festival. 
Zijn werk is altijd een ervaring. Een beleving van de grenzen van het menselijk kunnen. Helaas besluit ik om zaterdagmiddag het Stedelijk aan te doen. Ofschoon ik blij ben dat het museum goed wordt bezocht, is het echt veel te druk naar mijn smaak. Het lastige aan filmwerken in een museum is dat je bijna nooit bij het begin van de film binnenloopt. Daarom bij deze: Het werk begint iedere héél uur.
Bij binnenkomst zijn de enkele bankjes en poefen bezet. Mensen zitten langs de achterwand of staan aan de zijkant. De film is gestructureerd in twaalf hoofdstukken, na ieder hoofdstuk is het beeld even zwart en hult de ruimte in het donker. 
Na tien minuten staan er een man van een bankje op en loopt weg. Ik grijp mijn kans. Eenmaal zittend hoop ik helemaal in dit werk meegenomen te kunnen worden. Niks in minder waar. Het constante geroezemoes blijft een storende brom onder de prachtige zelf-gecomponeerde muziek van Guido van der Werve.
 Naast mij gaat een Frans stelletje zitten. Hij begint commentaar te leveren op de  film en zijn vriendinnetje in de nek te zoenen. Ze lijken verveeld en lopen uiteindelijk weg.
Het bankje waar ik op zit is eigenlijk voor 1,5 persoon, maar een iets wat forse huisvrouw vraag of ze naast me mag komen zitten. Geen probleem natuurlijk. Ik voel haar been tegen de mijne en het maakt me ongemakkelijk. Ze vraag: 'Is dit in Frankrijk?' Een oudere man met een grote witte baard ploft aan de andere kant naast me neer met zijn geestelijk gehandicapte zoon. Ik wil ruimdenkend zijn, maar hij is echt onappetijtelijk. De forse vrouw naast me opent haar tas en ritselt met een plastic zakje. Er komt een bolletje uit. Ze neemt een grote hap; sssmakK ssmakK smakKK. 
Ik kijk haar verbaast en geïrriteerd aan. Ze vraagt: 'Wil je ook een bolletje?' 'Nee dankje' zeg ik, maar van binnen schreeuw ik: 'Dit is een f*cking museum! En dit is Guido!!' 
Ik probeer me te focussen op het kunstwerk. De beperkte jongen begint zich te vervelen en daarbij komen een aantal tics bij hem los. Hij klappert met zijn tanden: tak tak tak smak tak smaktaksmak.. 
Dit is een beproevingen geworden, ik laat me niet wegjagen. De vrouw zakt onderuit krabt even aan haar kruis en valt dan in slaap.
Terug naar Guido. Een verwijt van de hedendaagse white cube is de volledige afwezigheid van de maker. Ben je in het museum dan is daar het kunstwerk en de bezoeker. De intentie en identiteit van de maker wordt volledig weg gefilterd. Zo niet bij Guido’s werk. 
Hij is altijd zelf het lijdend voorwerp. En neem dit letterlijk, hij lijdt.
Dit autobiografische werk gaat onder andere over zijn grote liefde voorde componist Frédéric Chopin. In een onwaarschijnlijke atletische prestatie overbrugt hij in een triatlon de afstand tussen de Heiligkruiskerk in Warschau, waar na zijn dood zijn zus zijn hart mee naartoe smokkelde, en de begraafplaats Père-Lachaise  in Parijs, waar hij begraven ligt. 
De film is onder andere een document van de twee dagen waarin hij 27 km zwemt, acht dagen 1400 km fiets en in de zeven daarop volgende dagen,waarin hij 289 km rent, iedere dag een marathon.
Het laatste hoofdstuk van werk is vernoemd naar de laatste woorden van Chopin: I don’t feel the pain anymore. 
We zien de magere Guido uitblazen en het laatste stuk strompelend afleggen naar het graf. Het is een prachtige ode. En vergeleken deze lijdensweg is mijn lichte ergernis peanuts. Ik ga deze week terug om het werk nog eens te bewonderen. 
Guido van der Werve  treedt in de traditie van performancekunstenaars die door middel van fysieke uitputting, mentale barrières doorbreken. Hij bevestigt het romantische ideaalbeeld van de kunstenaar als held. De held.                                           
-Lotte van Geijn

Guido van der Werve: http://www.roofvogel.org/






Geen opmerkingen:

Een reactie posten