Peanuts
Illusion der Reflexion
2013
L.v.G.
|
LOTTE’S BLIKVANGER #32
Week 5
Februari 2013
Dit is tweeëndertigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.
Guido van der Werve is een van mijn grote helden. Toen ik
mijn bachelor- scriptie schreef ging een groot hoofdstuk over zijn werk: nummer
negen, The day I didn’t turn with the
world, 24 hour performance.
Nu vertel ik je graag over zijn laatste voltooide
werk: nummer veertien, Home, 4k video, 54''00, Poland, Greece, Holland, Germany, Egypt India, France. Dit werk beleefde zijn Europese première
afgelopen week in het Stedelijk Museum Amsterdam en op het Rotterdams Film Festival.
Zijn werk is altijd een ervaring. Een beleving van de
grenzen van het menselijk kunnen. Helaas besluit ik om zaterdagmiddag het Stedelijk
aan te doen. Ofschoon ik blij ben dat het museum goed wordt bezocht, is het
echt veel te druk naar mijn smaak. Het lastige aan filmwerken in een museum is
dat je bijna nooit bij het begin van de film binnenloopt. Daarom bij deze: Het werk begint iedere héél uur.
Bij binnenkomst zijn de enkele bankjes en poefen bezet.
Mensen zitten langs de achterwand of staan aan de zijkant. De film is
gestructureerd in twaalf hoofdstukken, na ieder hoofdstuk is het beeld even
zwart en hult de ruimte in het donker.
Na tien minuten staan er een man van een
bankje op en loopt weg. Ik grijp mijn kans. Eenmaal zittend hoop ik helemaal in
dit werk meegenomen te kunnen worden. Niks in minder waar. Het constante
geroezemoes blijft een storende brom onder de prachtige zelf-gecomponeerde
muziek van Guido van der Werve.
Naast mij gaat een Frans stelletje zitten. Hij
begint commentaar te leveren op de film
en zijn vriendinnetje in de nek te zoenen. Ze lijken verveeld en lopen
uiteindelijk weg.
Het bankje waar ik op zit is eigenlijk voor 1,5 persoon, maar een iets wat
forse huisvrouw vraag of ze naast me mag komen zitten. Geen probleem
natuurlijk. Ik voel haar been tegen de mijne en het maakt me ongemakkelijk. Ze
vraag: 'Is dit in Frankrijk?' Een oudere man met een grote witte baard ploft aan
de andere kant naast me neer met zijn geestelijk gehandicapte zoon. Ik wil
ruimdenkend zijn, maar hij is echt onappetijtelijk. De forse vrouw naast me opent
haar tas en ritselt met een plastic zakje. Er komt een bolletje uit. Ze neemt
een grote hap; sssmakK ssmakK smakKK.
Ik kijk haar verbaast en geïrriteerd aan. Ze
vraagt: 'Wil je ook een bolletje?' 'Nee dankje' zeg ik, maar van binnen schreeuw ik: 'Dit is een f*cking
museum! En dit is Guido!!'
Ik probeer me te focussen op het kunstwerk. De
beperkte jongen begint zich te vervelen en daarbij komen een aantal tics bij
hem los. Hij klappert met zijn tanden: tak tak tak smak tak smaktaksmak..
Dit is een
beproevingen geworden, ik laat me niet wegjagen. De vrouw zakt onderuit krabt
even aan haar kruis en valt dan in slaap.
Terug naar Guido. Een verwijt van de hedendaagse white cube
is de volledige afwezigheid van de maker. Ben je in het museum dan is daar het
kunstwerk en de bezoeker. De intentie en identiteit van de maker wordt volledig
weg gefilterd. Zo niet bij Guido’s werk.
Hij is altijd zelf het lijdend
voorwerp. En neem dit letterlijk, hij lijdt.
Dit autobiografische werk gaat
onder andere over zijn grote liefde voorde componist Frédéric Chopin. In een
onwaarschijnlijke atletische prestatie overbrugt hij in een triatlon de afstand
tussen de Heiligkruiskerk in Warschau, waar na zijn dood zijn zus zijn hart mee
naartoe smokkelde, en de begraafplaats Père-Lachaise in Parijs, waar hij begraven ligt.
De film is onder
andere een document van de twee dagen
waarin hij 27 km zwemt, acht dagen 1400
km fiets en in de zeven daarop volgende dagen,waarin hij 289 km rent, iedere dag een marathon.
Het laatste hoofdstuk van werk is vernoemd naar de laatste woorden van
Chopin: I don’t feel the pain anymore.
We zien de magere Guido uitblazen en het
laatste stuk strompelend afleggen naar het graf. Het is een prachtige ode. En
vergeleken deze lijdensweg is mijn lichte ergernis peanuts. Ik ga deze
week terug om het werk nog eens te bewonderen.
Guido van der Werve
treedt in de traditie van performancekunstenaars die door middel van
fysieke uitputting, mentale barrières doorbreken. Hij bevestigt het romantische
ideaalbeeld van de kunstenaar als held. De held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten