 |
| de oneindige blik 2013 L.v.G |
Week 2
Januari 2012
Dit is de negenentwintigste
column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.
Begin December van het vorige jaar sneeuwde het. Sneeuwde het? Ja echt,
het leek er even op dat het winter was geworden, maar de maand die erop volgde
bleek een eindeloze verlening van de herfst, regen, een enkele natte sneeuwbui
en veel grijze luchten. In deze sneeuwweek is er echter wel een heel bijzonder
kunstwerk vervaardigd. Een teporary urban
artwork door de Cubaans- Amerikaanse kunstenaar Jorge Rodriguez-Gerada.
Met hulp van tachtig vrijwilligers is er op IJburg op een
braakliggend schiereiland een portret verschenen. Het grootste portret ooit in
Nederland gemaakt wel te verstaan. 125 bij 170 meter groot.
Het is een portret bestaande uit enkel de ogen en de neus
van een vrouw. Speciaal in opdracht als startsein voor de campagne van Vogelvrije Vrouwen die aandacht vragen
voor de mensenrechtactivistes in Midden-Amerika en Mexico.
Jorge Rodriguez-Gerada heeft een flink portfolio van mega-portretten
in de openbare ruimte. Zo maakte hij bijvoorbeeld in 2008 vlak voor de
Amerikaanse verkiezingen een giga portret van Obama op het strand van
Barcelona.
Deze keer is er bewust gekozen voor een onbekend portret en
alleen de ogen en neus. Als symbool voor alle mensenrechtenactivistes die niet
vrijuit hun gezicht kunnen laten zien en voor hun rechten kunnen opkomen.
Bekijk je het werk echter van dichtbij, vanaf de grond, dan zijn
er enkel 8 meter touw, 7 ton nat stro, 150 kuub tuinaarde, 300 kuub zand en 1150
houten paaltjes te zien.
Op onderstaande link is de video te zien met de beelden van
de vlucht, die het portret vanuit de lucht laat zien. De moeite waard. Soms is
afstand nemen de enige manier om te zien hoe mooi het geheel eigenlijk kan
zijn.
Nu in het
Tropenmuseum in Amsterdam is het werk; Centro
di Permanenza Temporanea (2009) van Adrian Paci (Shkoder, 1969), onderdeel
van de tentoonstelling Imagined Places. Het
verlangen om op een andere plek te zijn en gedwongen migratie.
Een werk met
het vliegveld als metafoor voor mensen die vastzitten in een permanente staat
van tijdelijkheid. Dat reizen niet voor iedereen is weggelegd, maar
tegelijkertijd de economische ongelijkheid wereldwijd groeit en mensen dwingt
te vertrekken.
Te zien is een foto met een rijdende trap om mensen in het vliegtuig te kunnen laten stappen. De trap staat vol met mensen die hun blik op
oneindig hebben. Om hen heen is ruimte, de leegte van de vertrek- en
landingsbaan. Het vliegtuig vertrek zonder hun. Ze kunnen niet terug maar ook
niet verder. Zie de video van het werk op tweede onderstaande link. De moeite waard, maar even fysiek een bezoek brengen aan deze tentoonstelling is dat zeker ook.
Soms benauwd de stad Amsterdam me en vlucht ik naar de kust.
Aan de vloedlijn waar land en zee elkaar vriendelijk ontmoeten en het
wateroppervlakte de lucht raakt. Ik staar in de verte, blik op oneindig en
ik zwaai. Kom en ga als je kunt zoveel mogelijk en probeer je niet te verliezen
in de details, maar vergeet ook niet je thuis te koesteren, we hebben niet allemaal zoveel geluk.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten