LOTTE’S BLIKVANGER #25

LOTTE’S BLIKVANGER #25

Week 49

December 2012 

Dit is de vijfentwintigste  column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

after Oscar Niemeyer
2012
L.v.G.

Vorige  week overleed de Braziliaanse architect Oscar Niemeyer op 104-jarige leeftijd.

In zijn leven werden ruim vijfhonderd gebouwen van zijn hand ontworpen gebouwd. Hij ontwierp bijna alle belangrijke gebouwen van de Braziliaanse hoofdstad Brasilia.

Maar ik wil het hebben over het MAC in Niterói, Museum voor Moderne kunst dat hij ontwierp en opende in de jaren ‘90. Een rond gebouw op een rotskust met aan drie kanten de zee. Een ontwerp wat de natuur zo min mogelijk mocht verstoren. De vorm van een paddenstoel met rondom ramen om het prachtige uitzicht te kunnen zien.

Een museum ontwerpen lijkt me toch een ultieme opdracht voor een architect. ‘Geen tussenwanden', zegt hij in de documentaire die in 2009 over hem werd uitgezonden.

Een rode slingerende weg naar boven: ‘Ik ontwierp een oprit, feitelijke een wandeling door de architectuur.’ Zijn werk is sensualiteit in beton.

 'De rechte hoek trekt me niet aan. Wat me verleidt, is de vrije en sensuele ronding - de curve die ik vind in de bergen van mijn land, in de kronkelende loop van de rivieren, in het lichaam van de begeerde vrouw.'

Hierin is zijn Braziliaanse bloed te proeven. Zijn inspiratie die hij vond in zijn prachtige vaderland en de mooie vrouwen van Copacabana.

Een ander kunstwerk wat is deze week bezocht is film Yellow Patch (2011) van Zarina Bhimji in de De Appel in Amsterdam. Een werk waarin je de blik van de kunstenaar ervaart, je je eigen blik kan loslaten. De combinatie van beeld en geluid/muziek is fenomenaal en zorgt ervoor dat je losraakt van de plek waar je bent.

Ze voert je mee langs desolate plekken in India. Een fragment wil ik eruit lichten. Een close-up van een marmeren standbeeld. Een hand met een meloen. Sensueel zacht. De huid lijkt bijna te ademen. Tot leven te komen. Je voelt bijna de aanraking. Het eindigt gruwelijk als onze blik zich naar boven volgt en het gezicht uit het steen weggeslagen blijkt te zijn.  

De blik kan niet out of focus gaan. Een scherpe blik is altijd belangrijk, maar de vlijmscherpte snijdt soms onverwacht en dan lijkt de grens tussen leven en kunst te vervloeien als waterverf en bloed. Ik voel me sensueler dan ooit, maar ben zeker niet van beton.

-Lotte van Geijn