LOTTE’S BLIKVANGER #19

Week 43

Vrijdag 26 oktober 2012

                                                                                                

Dit is de negentiende column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

Het Bimhuis. De uitstekende zaal in figuurlijke en letterlijke zin. Dit deel van het muziekgebouw aan het IJ steekt uit de gevel. De grote brug en daarna de indrukwekkende aankomsthal. Gelukkig kom ze snel de trap op gelopen maar haar koffertje. Vanavond het ik mijn zus(je) laten overvliegen per Fyra uit Rotterdam. Mooie dingen zijn er om te delen en er is geen beter gezelschap.

De zaal is nog leeg. Op het podium dat op zijn bimhuiserigs  laag ligt en wij als publiek als in een arena er opbouwend omheen. We bediscussiëren de beste plek om te zitten. Ik wil voor aan. Dat wil ik nooit maar bij Eric Vloeimans wel. Zij wil voor de technici achterin in het midden, dat is de beste plek voor het geluid en zij kan het weten. Aan de stoeltjes bij de tafeltjes, maar de rode arena-stoeltjes zien er comfortabel uit. In de linker hoek? Nee, okay we gaan wel gewoon hier. Op de hoek. Je moet toch nog plassen .

We keuvelen wat. We zijn vroeg, het is naar mijn verbazing niet uitverkocht en er blijven stoeltjes leeg. Jij gaat nog even naar het toilet en ik trek mijn benen een paar keer op voor mensen die in de rij verderop willen zitten. 

Het Bimhuis uitzicht is fenomenaal en eindelijk ontspan ik een beetje na een hectische week. Ik kijk naar links want ik voel een blik en herken meteen je stemgeluid. Dit is zeker weten het bizarste moment van mijn 2012. Ik durf niet meer te kijken en ik verluister in mijn zusjes oor wat er gebeurt. ze zegt: 'Gewoon focussen op Eric.' Eric Vloeimans. Eric Vloeimans! Ik droom van jou..

Hij is het podium opgekomen met twee andere heren. Rechts van hem, links voor mij als kijker, de accordeonist, Tuur Florizoone. Vlaams. Lang blond vlashaar. En een barkruk. Rechts zit de cellist,Jörg Brinkmann. Op een krukje.  Bril en bruine krullen. Olivers’s cinema.

 Deze drie uitermate geschoolde muzikanten zijn bijeengekomen en hebben zich laten inspireren door filmmuziek. Het is een dynamisch concert. Experimenteel met geniale stukken.

Eric’s tonen zijn als gouden tranen met helende werking.  In zijn gouden broek kleurt hij één met zijn trompet.

 En de accordeonist als hij dit machtige instrument uit laat waaien komt het fluweelrood van de geluidszak te voorschijn en is het net zijn eigen ademhalingen onder zijn net zo rode overhemd.

Cello, een kleine cello. Hij bespeeld hem met stok en met handen. Zijn nette overhemd met bruine strepen verbinden hem met het instrument en het is alsof het een ledemaat van hemzelf wordt.

De zaal is verlicht met blauw als het overhemd van Vloeimans en rood als het overhemd van de accordeonist en wit als het boordje van de cellist.

 Eric maakt een dansje. De noten hoort hij al voordat het onze oren zal bereiken.

Het is oprecht. Zo oprecht wat deze mannen voelen en omzetten in muziek. En dat is oprecht fijn om naar te kijken, om naar te luisteren.

Er is een heuse pauze, zoals vroeger in de bioscoop. Eigenlijk wil ik niks liever dan dat het gewoon doorgaat.

Na afloop zeg je dat je nog wel uren had kunnen blijven luisteren. Het was de moeite waard om hiervoor in te vliegen en daar ben ik het mee eens. 

 Eric je brengt me altijd in vervoering, bedankt. 

-Lotte van Geijn