LOTTE’S BLIKVANGER #18

Week 43

Maandag 22 oktober 2012

Dit is de achttiende column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

Ik schrok een beetje toen haar blik mijn blik opeens vastgreep. In de rechte boven hoek van de ruimte hing ze in groot formaat. Ik had haar niet verwacht en een moment dat eindeloos leek te duren was ik in verwarring. Als wanneer je midden in de nacht wakker wordt op vakantie in een klein tentje en je geen idee hebt waar je bent. Je zegt tegen jezelf; Niet in paniek raken, zo meteen is alles weer logisch. En ja dan valt opeens alles op zijn plaats. Alsof je in je hoofd vliegensvlug alle beelden afzoekt totdat je een gelijkenis scant en je weer weet waar je bent. Of in mijn geval waar dit toch o zo bekende gezicht mij vandaan aankeek.

Carice van Houten.

Ze hangt alweer een tijdje aan een toevallige spijker aan mijn bakstenen schoorsteenmantel. Een foto die ik uit de krant knipte, netjes zonder ondertekst en daar een gaatje doorheen drukte zodat hij aan de spijker hing.

 Even denk ik dat het allemaal wel weer heel toevallig is. Snel besef ik dat de foto waarschijnlijk bij een artikel hoorde in krant naar aanleiding van de opening van deze tentoonstelling.

Soms is toeval als het zoeken naar rode auto’s. Eenmaal dit bedacht hebbende zie je zo opeens overal. Ze waren er al, alleen nu ligt je aandacht erop en vallen ze je op.

Ik ben in het tegenwoordig genaamde Amsterdam Museum. Voor mij blijft het Amsterdams Historisch Museum, maar ze hebben zich losgemaakt van de beperkende naam, daar zit wel wat in.

FAMOUS POPSTARS IN AMSTERDAM.

Allemaal foto’s gemaakt door Claude Vanheye.

Het  is een behoorlijk indrukwekkende lijst van muziekartiesten. Van Jim Hendrix in 1967 tot Grace Jones, 1980, tot David Bowie en Michel Jackson in 1977, The Cure 1982 naar Jonathan Jeremiah 2011 en Carice van Houten 2012.

De foto is een zwart-wit opname. Carice staat bijna in het midden. Alsof ze voorbij loopt en ze kijkt de lens in. Een blik die zoveel meer zegt dan woorden kunnen doen. Mijn interpretatie: ik laat me niet in een hokje plaatsen, ik laat me niet gek maken.

De route naar de zaal met foto’s is een lange gang met aan weerszijde spiegels waarin je eindeloos jezelf ziet. Op mijn weg terug uit dit gebouw kom ik Job Cohen tegen. Hij kent mijn niet, ik hem wel. Zo is het ook met de pophelden. Dat lijkt me zo vreemd voelen. Dat mensen je herkennen die jij niet kent. I

n een tv interview met de fotograaf Claude Vanheye vertelt hij over zijn eerste foto ervaring. John Lennon en Yoko Ono in het het wel beroemde bed. Hij werd door Ono persoonlijk uitgenodigd om terug te komen voor een lunch en persoonlijke foto’s van ze te maken. Hij zei geen persfotograaf te zijn en maakte hierdoor een unieke serie waarmee zijn carrière begon. Zonder deze  toevallige uitzonderlijke uitnodiging was waarschijnlijk alles anders gelopen. Toeval of toch niet?

De foto van Carice, zegt het onderschrift, is gemaakt in de Pijp. Links van haar is een muur met graffiti te zien en rechts een ruitjespatroon hekwerk met klimop te zien. Ik scan straten in mijn hoofd van mijn buurtje. Opzoek naar de exacte plek. Er komt geen duidelijke locatie naar boven.

Misschien fiets ik zo wel even een rondje.. je weet maar nooit… Toeval of toch niet?

-Lotte van Geijn 

p.s Via google maps heb ik de locatie gevonden: Frans halsstraat nr 16, dat is om de hoek! Ik zal er even langs fietsen en de foto opnieuw maken, maar dan natuurlijk zonder Carice. En op google maps is de muur zonder de graffiti, maar misschien dat die er nu nog wel is. Deze foto komt uit 2012 en google maps niet.. brb (be right back)

Ja!

Ongelooflijk maar waar, ik heb de exacte plek terug gevonden! De graffiti al bijna weg gebleekt en er is geen mooie slagschaduw van een zonnige dag zoals bij het origineel, maar het is zeker weten de locatie.

Ter hoge uitzondering de afbeelding als  bewijs.

Fijn weekend alvast.

-Lotte van Geijn, 2012, zonder titel, (after Claude Vanheye, Carice van Houten, 2012 De Pijp)