10.19.2012


LOTTE’S BLIKVANGER #17


Week 42
Zondag 14 oktober 2012

Dit is de zeventiende column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.


De Nieuwe kerk op de Dam is geen officiële kerk meer. Tegenwoordig worden er regelmatig tentoonstelling georganiseerd. Op het moment is er onder het thema Meesterwerken, 1 maand 1 kunstwerk te zien.
Deze maand is dat the last supper (pink) van Andy Warhol.
Het blijft een indrukwekkende kerk.  In de rechter vleugel  hangt het kunstwerk in een grote glazen vitrine. Het is een zeefdruk op zijde. Hij liet het  maken vlak voor zijn dood in 1968. Het is roze van achtergrond met zwarte pixels die de afbeelding vormen van: Het laatste avondmaal,  een reproductie naar het werk van Leonardo Da Vinci. Het is tweemaal naast elkaar dezelfde afbeelding.
Later zitten we in de linkervleugel van de kerk naar een gebeamde projectie te kijken op een scherm van dit zelfde werk. Achter de spreekpilaar staat, bijna als een predikant, Joost Zwagerman. Zijn stem echoot de kerk door. Hij bedankt dat we in zulke grote getale gekomen zijn op onze vrije zaterdagmiddag. Hij heeft er zin en begint uitgebreid het leven van Andy uit te stippelen. Andy Warhola, zo is hij bij naam geboren.
Er blijkt een heuse Warholiaanse wetenschap te bestaan. Mensen die eindeloos onderzoek doen naar het leven van deze Andy.
In zijn wel beroemde The Factory was iedereen altijd welkom, zijn huis waar hij leefde echter niet. Joost Zwagerman vertelt een mooi verhaal over een ontmoeting met de technische maker van de meeste zeefdrukken van Warhol. Een keer bezocht hij het woonhuis van Andy, vol met rare snuisterijen en opgezette dieren, maar ook een stuk of veertien katten die allemaal naar dezelfde naam luisterden, Sem. Joost Zwagerman legt dit uit naar de artistieke principes van Warhol, hij hield van de reproductie en maakte die bijzonder.
Het is een vermakelijk college. Andy was homo, maar liever zei hij zelf a-seksueel. Alles was fabulous.
Dit werk  uit Pittsbrugh, waar Andy Warhol opgroeide, is voor het eerst in Europa te zien. De vitrine kast is vanwege de luchtvochtigheid in de kerk, daar kan ik me wel iets bij voorstellen, we ademen bijna witte wolkjes uit.
Het werd lang beschouwd als een minder werk van hem, maar nu krijgt het werk een nieuwe lading. Het blijkt dat hij namelijk een zeer gelovig iemand was. En regelmatig met zijn stokoude moedertje de kathedraal bezocht in New York. Zijn moeder droeg in haar grote keukenvest altijd een bidprentje met, jawel, de afbeelding van het laatste avondmaal door Leonardo da Vinci.
De anekdotische manier waarop Joost Zwagerman, Andy Warhol een persoonlijk gezicht geeft is vermakelijk en boeiend. Het werk krijgt een logische context hier in de kerk en de mythe vorming rond de persoon die hij was.
 Reproductie in de vorm van een klein bidprentje,
 in de vorm van een Warhol zeefdruk
 in de vorm van het gebeamde scherm,
 in de vorm van de afbeelding op de folder
 tot de vorm van de digitale versie op de website.
 Het is een reeks van lezingen verhalen bij het meesterwerk. Het is fascinerend hoe Warhol een meesterwerk van een meesterwerk maakte. Echter is hij vooral zijn tijd vooruit. Tegenwoordig is het de foto van de gebeurtenis die de herinnering oproept en daarmee de emotie. Een nostalgische emotie die het mooier laat herinneren dan dat het in het heden was.
Zoals elk feestje waar je niet was, geweldig was, en je echt iets hebt gemist. Dit ultieme feestje bestaat niet in werkelijke ervaring, maar enkel in de herinnering.  
Zo is het ook met Warhol. De foto die ik neem van het werk als bewijsstuk en deel op mijn Facebook is misschien wel hetzelfde principe van reproductie die de waarde van originaliteit en echtheid laat verdwijnen.
Het is de ervaring als een bijna goddelijke, die je als een bidprentje mee wilt nemen om het te  blijven herinneren.
Het heden zoals bij de lezing van Zwagerman: de kou van de kerk, de net te lange lezing, de lelijke gebeamde versie, de irritante man met de rode schoenen: ze verdwijnen op de achtergrond en steeds meer wordt het een herinnering van een lyrische lezing met een geweldige ervaring van het zien van het ECHTE werk van Warhol.
 Als een gevoel van daar-had-je-bij-moeten-zijn. En om u vooral naar de Nieuwe Kerk te sturen, Zwagerman zal er niet zijn, ik ook niet, maar u zult uw eigen er-bij-moeten-zijn moment creëren en delen op misschien wel uw Facebook.
 Misschien wel  a.s. zaterdag  als een jonge dominee  komt vertellen over dit kunstwerk of zaterdag 27 oktober wanneer  Jasper Krabbe,  (schilder en nu ook te zien in het geniale programma Artmen zondag uitgezonden op ned2) zijn verklaring geven over hoe Warhol schijnbaar moeiteloos meesterwerken reproduceerde.
Ik ben benieuwd hoe de mythevorming zich voortzet.  De reproducties in de vorm bewijsstukken van een niet bestaand heden en het oproepen van lyrische herinneringen. Laat iedere reproductie bijzonder zijn, een meesterwerk zijn.
-Lotte van Geijn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten