LOTTE’S BLIKVANGER #16
Week 41
Maandag 8 oktober
2012
Dit is de zestiende column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.
Ik schreef een stuk over een ingewikkelde expositie die ik
die weekend bezocht. Het beviel me niet. Ik laat het jargon en de moeilijke
teksten in mijn computer staan en schrijf nu een #16 2.0.
Het is Kinderboekenweek met als thema Hallo Wereld. Vroeger op basisschool was dit het hoogtepunt van het
jaar. Wij mochten iets maken voor in de etalage van de boekwinkel Het Pantheon in de Nieuwmarkt-buurt. Iets
wat tot mijn kinderlijke verbeelding sprak, maar helaas nooit werd zoals ik het
in gedachte had.
Twintig jaar later krijg ik het vertrouwen om een etalage in
te richten. Een kinderdroom die uitkomt alleen mag ik het nu helemaal zelf doen.
Na honderd en een ideeën, een illegale klimtocht door Amsterdam-Oost; om uitgebloeide bloemen van de berenklauw te
bemachtigen, een rondje stad om etalages te spotten: helaas doldwaze dagen en geelplakplastic een hoop treurigheid en inspiratieloosheid. Het was eindelijk de heugelijke dag.
Ik lap de ruit. Ik verwijder alle objecten. Ik struin door het winkeltje opzoek naar
dingen die samen kunnen komen.
Een stapel-vaas van (ik-weet-het-bijna-zeker) Norman Trapman,
de opgezette meeuw van mijzelf (geweldig verhaal), de distels; grijsblauw van
de Albert Cuypmarkt,
de mini mondharmonicaatjes met hun gouden koortjes, de
deurknopjes met wit en delfts-blauw en een eigenwijze donder rode, het hardblauwe vest en de geweldige Tadei-tassen: grijsblauw, gebroken wit en een licht bruine
en de lichtbruine boekjes (betere benaming van de kleur is camel).
Alle onderdelen
beginnen samen te vallen en een geheel plaatje te vormen.
Iemand haalt de boekjes overhoop en koopt er drie. Een
schuine stapel witte porseleinen bekers vraag om een laatste element. Een zogeheten
blikvanger. Opeens weet ik het. De oorbellen met witte rondjes waarop een
tekening staat een anatomisch getekend hart. Het plaatje is compleet. De etalage
is af.
Een paar uur later
loop er een vrouw binnen, ze vraagt me naar de oorbellen. Ze pakt haar telefoon
en druk me een foto onder de neus. Een lachende baby kijkt me aan. Bijna zijn
hele ontblote bovenlijfje is een litteken. Hij was drie weken toen kreeg hij
een nieuw hart. Toen hij dertien was stierf hij, niet vanwege dat hart, maar
hij zei: ‘Mama geniet van het leven.’. Na een dag in het ziekenhuis overleed
hij op zijn dertiende aan een virus. Sindsdien reist deze Canadese mama de
wereld rond. Op haar rugzak zit een klein zonnepaneeltje. De oorbellen gingen
daarin. Als twee reserve harten.
De etalage is geslaagd. Hallo Wereld.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten