LOTTE’S BLIKVANGER #15

Week 40

Maansdag 1 oktober  2012

Dit is de vijftiende column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

Kunst in de openbare ruimte is een genre apart. Je hebt te maken met allerlei externe omstandigheden. Van verveelde hangjongeren en graffitispuiters tot regen, sneeuw, wind, hagel en zonneschijn tot buurtcommissies,wedhouders, geldschieters en eventuele bronsrovers.

Vaak zijn het monumenten voor mensen of gebeurtenissen, opdat we niet zullen vergeten. De buurtbewoners kunnen hem adopteren of eindeloos procederen om hem te laten verwijderen. Ze verworden tot ijkpunten in het landschap en fungeren als meetingpoints.

Ze staan er door de seizoenen heen en in de constante rumoer van het stadse leven worden ze steeds omgeven door een andere context.

Een ontmoeting met dit kunstwerk is elke keer alsof het veranderd is. Het feit blijft dat ikzelf de    

veranderde ben.

Het is een beeldhouwwerk van Jan Wolkers, staande in het Oosterpark aan de rand van een water. Nu rijst hij boven het wuivende riet uit. Twee identieke vormen die in elkaar grijpen. De ene horizontaal de andere verticaal. Stalen buizen.

Ik zie een silhouet van een vogel met scherpe bek. Fiets je er naartoe dan veranderd het perspectief; scherpe hoeken worden mooie zachter rondingen en het beeld lijkt mee te bewegen met de wind.

Jan Wolkers behoorde tot de groep die we laten zullen kennen als de Tachtigers. W. Witsen woonde aan het Oosterpark en vaak ontmoette ze elkaar daar. Samen brachten zij een blad uit ‘De Nieuwe Gids’. Toen H. Marsman overleed schreef dichter H. Gorter een gedicht over hem. Dit gedicht inspireerde J. Wolkers tot het maken van dit beeld.

‘Hij was van vuur,

 een golf,

een vlam,

 een stromend stuk natuur.’

 Het park en dit werk zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het is niet meer zichtbaar waar de ene ophoudt en de ander begint. Gecultiveerde natuur of natuurlijke cultuur.

Er landt een meeuw op de ronding. Zijn kraaloogjes kijken mijn kant op. Hij schudt zijn veren en vliegt dan weer op.

Ik vervolg mijn weg en achterom kijkend beweegt de vorm in dezelfde snelheid met me mee. Als vlammen in een houtvuur of golven in zee; altijd ongrijpbaar. Een moment denk je het te zien en dan is het alweer veranderd.

Wie zal ik de volgende keer zijn?

-Lotte van Geijn