7.20.2012

LOTTE'S BLIKVANGER #4


                                                                               
LOTTE'S BLIKVANGER  #4







week 29
Zaterdag 15 juli 2012


 Dit is de vierde column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.


Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen, een diep gevoel van binnen zoekt zich een weg naar buiten.
Ik sta te kijken naar een zwart-wit foto en nee, het beeld is prachtig, hij is charismatisch en aantrekkelijk en mooi, maar het is zijn stem die me echt raakt.
Uit de speakers komt muziek de expositieruimte binnen en bereikt via mijn gehoor mijn hart en laat het stromen.
Ik sta in Parijs in Cité de la Musique op de expositie Bob Dylan, l'explosion rock 61-66.
De foto's zijn gemaakt door Daniel Kramer, een hele serie aan een donkerblauwe wand van zwart-wit opnames laten een klein deel van Bob Dylan’s leven zien.
Opeens uit mijn ontladende hart komt een foto binnen en ik lach hardop. De man naast me kijkt me wat schuchter aan. Het is een portret van Dylan met zijn mondharmonica in de mond met daarnaast ertussen gestoken: een sigaret.
Het licht komt van linksboven en Bob kijkt naar beneden. Zijn mond  in concentratie.  Hij blaast en de lucht vormt zich tot muziek. Er hult duister rond het hoofd, de mondharmonica en de sigaret, geen omgeving wordt zichtbaar.
Aan het eind van de serie foto's staat een bijzonder object. Dezelfde foto die een lach bij me deed ontsnappen is hier afgebeeld zonder glas en op een licht schuine ondergrond. Ik bekijk hem nader en opeens zie ik kleine licht-donker verschillen.
De krullenbos heeft kleinere bobbeltjes, de contour van het linker oog inclusief de wimpers is belijnd en als ik zachtjes met mijn vinger over de foto ga is het oppervlakte van de sigaret anders glad en bij het smeulende einde voelt het ruw.
Ik sluit automatisch mijn ogen en ik voel alleen.
Ik verblijf deze week in een appartementje van een kennis. Ze is op vakantie met haar geliefde en zodoende heb ik de kans aangegrepen om me een weekje bewoner te mogen voelen in Parijs. Haar vriend het ik nog niet ontmoet en ik ken hem niet, maar hier kijk ik rond  en er staan meerdere gitaarkoffers imposant te wezen. In de huiskamer staat een mengpaneel en een verzameling platen. Vooraan staat een plaat van Dylan. Ik besluit het boekje te kopen met de foto's, om het als bedankje achter te laten.
Het is werkelijk een prachtig naslagwerk en heel eventjes zou ik het graag zelf houden, maar dat zijn de beste cadeau's en zonder hun gastvrijheid had ik nu niet deze heerlijke vrijheid van een weekje wonen in Parijs gehad.
Mocht je deze zomer nog in Parijs zijn dan kun je helaas deze expositie niet meer bekijken. Dit was de laatste week.
Het zijn prachtige foto's, maar ik raad aan eens even naar de zolder te gaan, je oude platen uit een stoffige koffer te trekken en die ene plaat van Bob Dylan eruit te vissen. Of misschien wel ergens in een oude schoenendoos een verloren stapeltje Compact Disk op te duiken en daar Dylan terug te vinden. Als dit alles niet het geval is en je van de volgende generatie bent, gewoon even youtuben. 
De naald latenzakken, het play knopje indrukken, met het vingertje op het digitale driehoekje klikken;
Het maakt niet uit maar sluit de ogen en voel alleen.
(How does it feeeeeeeeel...)

Lotte van Geijn 2012 

1 opmerking:

  1. Mooi Lot, ik voel de tranen al opwellen zo als jij met zoveel passie en zo beeldend over de expositie en de foto's spreekt. Ik ben spontaan weer Dylan gaan luisteren. Dat past ook helemaal bij de zomer vind ik:) Enjoy Paris jij bofkont!!

    BeantwoordenVerwijderen