LOTTE'S BLIKVANGER #4
week 29
Zaterdag 15 juli 2012
Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.
Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen, een diep gevoel van
binnen zoekt zich een weg naar buiten.
Ik sta te kijken naar een zwart-wit foto en nee, het beeld
is prachtig, hij is charismatisch en aantrekkelijk en mooi, maar het is zijn
stem die me echt raakt.
Uit de speakers komt muziek de expositieruimte binnen en
bereikt via mijn gehoor mijn hart en laat het stromen.
Ik sta in Parijs in Cité de la Musique op de expositie Bob Dylan, l'explosion rock 61-66.
De foto's zijn gemaakt door Daniel Kramer, een hele serie
aan een donkerblauwe wand van zwart-wit opnames laten een klein deel van Bob
Dylan’s leven zien.
Opeens uit mijn ontladende hart komt een foto binnen en ik
lach hardop. De man naast me kijkt me wat schuchter aan. Het is een portret van
Dylan met zijn mondharmonica in de mond met daarnaast ertussen gestoken: een
sigaret.
Het licht komt van linksboven en Bob kijkt naar beneden.
Zijn mond in concentratie. Hij blaast en de lucht vormt zich tot muziek.
Er hult duister rond het hoofd, de mondharmonica en de sigaret, geen omgeving
wordt zichtbaar.
Aan het eind van de serie foto's staat een bijzonder object.
Dezelfde foto die een lach bij me deed ontsnappen is hier afgebeeld zonder glas
en op een licht schuine ondergrond. Ik bekijk hem nader en opeens zie ik kleine
licht-donker verschillen.
De krullenbos heeft kleinere bobbeltjes, de contour van het
linker oog inclusief de wimpers is belijnd en als ik zachtjes met mijn vinger over
de foto ga is het oppervlakte van de sigaret anders glad en bij het smeulende einde voelt
het ruw.
Ik sluit automatisch mijn ogen en ik voel alleen.
Ik verblijf deze week in een appartementje van een kennis.
Ze is op vakantie met haar geliefde en zodoende heb ik de kans aangegrepen om me
een weekje bewoner te mogen voelen in Parijs. Haar vriend het ik nog niet
ontmoet en ik ken hem niet, maar hier kijk ik rond en er staan meerdere gitaarkoffers imposant te
wezen. In de huiskamer staat een mengpaneel en een verzameling platen. Vooraan staat
een plaat van Dylan. Ik besluit het boekje te kopen met de foto's, om het als
bedankje achter te laten.
Het is werkelijk een prachtig naslagwerk en heel
eventjes zou ik het graag zelf houden, maar dat zijn de beste cadeau's en zonder hun gastvrijheid had ik nu niet
deze heerlijke vrijheid van een weekje wonen in Parijs gehad.
Mocht je deze zomer nog in Parijs zijn dan kun je helaas
deze expositie niet meer bekijken. Dit was de laatste week.
Het zijn prachtige foto's, maar ik raad aan eens even naar
de zolder te gaan, je oude platen uit een stoffige koffer te trekken en die ene
plaat van Bob Dylan eruit te vissen. Of misschien wel ergens in een oude
schoenendoos een verloren stapeltje Compact Disk op te duiken en daar Dylan
terug te vinden. Als dit alles niet het geval is en je van de volgende
generatie bent, gewoon even youtuben.
De naald latenzakken, het play knopje indrukken, met het
vingertje op het digitale driehoekje klikken;
Het maakt niet uit maar sluit de ogen en voel alleen.
(How does it feeeeeeeeel...)
Lotte van Geijn 2012
Mooi Lot, ik voel de tranen al opwellen zo als jij met zoveel passie en zo beeldend over de expositie en de foto's spreekt. Ik ben spontaan weer Dylan gaan luisteren. Dat past ook helemaal bij de zomer vind ik:) Enjoy Paris jij bofkont!!
BeantwoordenVerwijderen