LOTTE’S BLIKVANGER #2
Week 27
Dinsdag 3 juli 2012
Dit is de tweede column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk wat mijn blik ving.
Soms weet je van te voren al dat een herinnering niet te overtreffen is door een nieuwe ontmoeting. Toch ging ik met een goede moed op weg naar de Onderzeebootloods in de Rotterdamse haven.
Daar waar ik vorig jaar het werk van het duo Elmgreen&Dragset
aan trof, een installatie die een onuitwisbare indruk op me heeft achtergelaten.
De loods is een fantastische locatie die dient als de dependance
van het Museum Boijmans Van Beuningen.
Helaas kwam ik erachter dat alleen locatie niet genoeg is.
Het is vooral wat je ermee doet. Bij het maken van een (kunst)installatie is de
expositieruimte als een gesprekspartner.
Waar ik vorig jaar een ware passionele liefdesverklaring
tussen ruimte en kunstenaars aan trof, stond ik nu in diezelfde ruimte, alleen dan na een mislukte date met de
kunstenaar Sarkis. Die met ingewikkelde en te mooie woorden de ruimte toch nog
probeerde te verleiden. Geen schijn van kans.
De liefde tussen Elmgreen&Dragset en de Onderzeebootloods
is voltooid verleden tijd. Het is een je-had-er-bij-moeten-zijn
verhaal geworden.
Het stemde me treurig.
Maar oude liefde roest niet.
Terwijl ik langs Hoofddorp raas op weg naar huis zie ik in
de verte een heel klein speerpuntje aan de horizon en mijn hart maakt een
sprongetje van geluk. Daar is de brug van Calatrava, van Santiago Calatrava.
Om precies te zijn drie speerpuntjes van drie bruggen van Calatrava.
De aanblik voelt als een omhelzing van een oude vriend waarin de verloren tijd
in luttele secondes lijkt op te lossen.
De eerste ontmoeting met deze bruggen gaat terug naar mijn
middelbare schooltijd. De fascinatie voor natuurkunde en kunst leidde mij naar
de bruggen van Santiago Calatrava. Een beeldhouwer en architect uit Spanje.
Hij ontwerpt de meest
fantastische bouwwerken die over de hele wereld zijn uitgevoerd. Ik zou graag het cultureel-wetenschappelijk
complex in Valancia van hem willen bezoeken, Ciudad de las Artes y de las Ciencia.
Maar gewoon onder de rook van Amsterdam kan ik mijn hart
ophalen.
De verhoudingen zijn
vreemd; een te klein Hollands slootje met het daar overheen het uitbundige
gebaar van deze Spaanse bruggen. Je voelt het zuidelijke temperament en vooral ’s avonds zijn ze prachtig uitgelicht.
Heel even overbrugt de aanblik mijn herinnering naar het
heden. Soms wil je geen nieuwe vrienden maken, maar oude vrienden opnieuw
ontmoeten en in je armen sluiten.
Lotte van Geijn 2012
Mooi
BeantwoordenVerwijderen