LOTTE’S BLIKVANGER
Week 26
Vrijdag 29 juni 2012
Dit is de eerste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse recensie over een werk wat mijn blik ving.
Vrijdagochtend, het is benauwd en als ik de gordijnen open
trek is de lucht grijs. Met paraplu op zak en een regenjas over mijn schouder vertrek
ik richting Haarlem. Waar ik uiteindelijk op een zonnig terras met een heerlijk
verkoelende zilte zeebries zit na te genieten.
De
zomertentoonstelling in de Hallen in Haarlem heet Naar zee.
De zee als thema van een expositie is een wat breed gedragen
concept en heeft, mede door zijn opbouw in chronologische tijd, van 1850 tot
nu, een irritant educatief randje
gekregen.
Maar nadat ik mij op de begane grond door het eind van de 19e eeuw heb geworsteld vind ik mezelf terug zittend op de kop van een bankje voor een enorm doek.
Maar nadat ik mij op de begane grond door het eind van de 19e eeuw heb geworsteld vind ik mezelf terug zittend op de kop van een bankje voor een enorm doek.
Het staart me aan en lijkt zich los te maken van de expositie.
Ik zoek de zee. Het thema van de tentoonstelling dringt zich aan me op en ik zoek haar bevestiging, maar meer dan
een eventuele horizon weet ik er niet te vinden.
De kleuren zijn felgroen, grijs, witgrijs en een rare kleur
oudroze. Het zijn vegen zo breed als van een flinke blokkwast waarmee je normaliter
de muren zou witten.
Ik zie een boek waar groene vellen uit waaieren.
Het heeft geen lijst
en is niet gesigneerd waardoor het werk zich lijkt vrij te maken en
als een meeuw hoog boven ons in de lucht zweeft en op ons neerkijkt. Het vangt
mijn aandacht en laat me dan weer even los.
Het is een indrukwekkend schilderij van Robert Zandvliet. Totaal
onverwachts ben ik zo blij als een kind
om weer een ontmoeting met zijn werk te hebben.
Ik zoek naar een aanknopingspunt, maar ook aan een titel
ontbreekt het. Robert Zandvliet laat me weten dat als je een verhaal te vertellen hebt je
beter een goed boek kan schrijven. Dit schilderij bevindt zich geslaagd op de grens van figuratie
en abstractie.
Voor mij is het niet de zee, maar ik voel de beweging van de
vegen van de kwast over het doek als een bries langs mijn wang tijdens een
wandeling langs de Hollandse kust.
Lotte van Geijn 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten