7.18.2014

LOTTE’S BLIKVANGER #108

LOTTE’S BLIKVANGER #108
Week 29
Juli 2014

Dit is de honderd en achtste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn blik ving.











OMDAT HET GEWOON EN TEGELIJKERTIJD 
                  ONGEWOON IS.

De wereld wordt steeds kleiner, maar soms is ze me toch niet klein genoeg. Het is al een hele onderneming om een dagje naar Antwerpen te gaan. Een dagje naar San Francisco is onmogelijk. Het internet biedt uitkomst en zo probeer ik toch zo dicht mogelijk bij de expositie te komen in de Fraenkel Gallery in San Fransisco. De galerie bevindt zich in de Geary Street op nummer 49. 4th Floor. Het dichtstbij dat ik kan komen is een kijkje via google street view. Ik zie een zonnige brede straat. Nummer 49 is een mooi pand  met een brandtrap aan de voorzijde van het pand. De beneden verdieping is lelijk bekleed met bruinig  marmer. De galerie zit op de vierde verdieping. Waarschijnlijk is er geen lift aanwezig in het pand en zal je de trappen moeten beklimmen naar de groepstentoonstelling waarin het werk van vier contemporary photographers bij elkaar komt.

49 Geary Street, San Fransisco


WHERE THERE’S SMOKE.
De titel verwijst naar het fenomeen dat als er iets mis lijkt te zijn; dat dat waarschijnlijk ook zo is. De fotografen hebben de traditionele regels van de fotografie achter zich gelaten en laten je daardoor als kijker gedesoriënteerd achter. Het leidt tot een aantal fundamentele vragen: 
Waar kijk in naar? Waarom kijk in hier naar? Waarom is het interessant? Is het beeld digitaal bewerkt of is het voor de lens gebeurt in real time?
Het feit dat ik het werk alleen digitaal kan bekijken maakt de antwoorden op deze vragen nog diffuser.

Ruth van Beek
Jason Fulford
Michael Lundgren
Viviane Sassen

Ik zoek naar afbeeldingen van de recente tentoonstellingsruimte om te zien hoe het werk er hangt. De expoitie is gecureerd door Darius Himes.
Het werk van Viviane Sassen heb ik recentelijk beschreven toen zij een solotentoonstelling had in het fotomsueum in Rotterdam. Het werk Jason Fulford en Michael Lundgren is het onderzoeken waard, maar mijn aandacht wordt getrokken door Ruth van Beek

De website van Ruth van Beek is uitzonderlijk. Haar werk zoekt de grenzen op van de visuele werkelijkheid. Door haar precieze montage in de collages  lijkt je brein er wel mee akkoord te gaan. Ze volgt de regels van hoe we visuele informatie verwerken. En ieder werk dat je aanklikt zorgt ervoor dat er twee of viertal associatieve werken naast komen te staan. Klik je daar vervolgens op vergroot dat beeld zich en herhaald het associatie mechanisme op de website zich. Zo lijkt het alsof je in een labyrint loopt met af en toe een doodlopende weg.

De werken zijn niet te zien in een daadwerkelijke ruimte waar ze bijvoorbeeld in lijsten aan de muur hangen. Ze lijken te zweven in de virtuele ruimte. En daardoor worden ze nog intrigerender nog onbegrijpbaarder. De meeste werken zijn wel ingekaderd in zichzelf. De sterke pixel-achtige structuur van de serie the island laat je raden naar een eventuele oorsprong die niet meer te achterhalen is. Haar persoonlijke associaties worden erin zichtbaar en vormen kleine collecties van roze vogels en mensen in zee.

the island nr22 2012 / the island


the island nr16 2012 / the island

De serie 'Morning Ritual' prikkelt het meest de grens van zichtbaarheid en virtuele ruimte. De objecten lijken hun eigen ruimte te vullen zonder verder aanzwezig te zijn in een omgeving. Ze omgeven zich met misterie van de witte achtergrond van het scherm.
Dit is er een van uit de serie Morning Ritual die de ondertitel:
Morning Ritual participant nr3, 2013 / Morning Ritual, 
draagt, maar als ik de afbeelding opsla krijgt ik de werktitel te zien: rvb_gezicht6855.

 
Morning Ritual participant nr3, 2013 / Morning Ritual

En deze heet: Morning Ritual participant nr12, 2013 / Morning Ritual, 
met als geheime werktitel: 
rvb_steen_man6055
Morning Ritual participant nr12, 2013 / Morning Ritual

Soms opent een werk zich in een vergrootte versie zonder nieuwe associaties, een door mij zo benoemde: doorlopende weg. Het creert een moment waarop de eindeloze stroom van klikken en nieuwe beelden even stopt.

Ik kijk naar het werk: dauw collage, 2008 / dauw


'dauw' Is de titel. Gemaakt in 2008.  De tweede 'dauw' s de naam van het subkopje waaronder ik heb gezocht. De subkopjes die overigens steeds weer van volgorde veranderen als je opnieuw onder haar naar 'Ruth van Beek' zoekt. Waardoor het soms erg lastig is om zomaar een eerder gezien werk terug te vinden.

Ik klik het werk dauw aan en het beeld vergroot zich, en verdubbelt. ernaast komt hetzelde werk met exact dezelfde titel. Ik kijk van links naar rechts. Alsof het werk nu voor ieder oog apart op het scherm staat. Als ik op de rechter klik wordt de linker weer kleiner en andersom hetzelfde. de associatie van dit werk refereert alleen naar zijn even beeld. Het laatste gedeelte van de titels verwijst steeds naar de subkopjes waaronder het werk als associatie valt.




















Het werk dat het meest speelt met zijn virtuele vrijheid is
the arrangement nr18, collage, 2012 / the arrangement. Het kleine blauwe ondeugende stukje zorgt ervoor dat het beeld zich losmaakt van zijn eigen kaders. 

Het werk wordt vervolgd met :
the arrangement nr16, collage, 2012 / the arrangement Dat in vorm en kleur zich aansluit.

the arrangement nr18, collage, 2012 / the arrangement

the arrangement nr16, collage, 2012 / the arrangement

De vragen:
Waar kijk in naar? Waarom kijk in hier naar? Waarom is het interessant? Is het beeld digitaal bewerkt of is het voor de lens gebeurt in real time?
Lijken zich in elk beeld in tweede instantie zich op te dringen.

Waar kijk ik naar?
Nou gewoon naar een zebra met zijn kop achter een stuik, ohnee: voor een struik, of is de stuik zijn kop geworden? Waarom laat Ruth van Beek dit beeld aan me zien, wat vertelt het me, wat zegt het over mijn standaard manier van interperteren. Heeft ze het werk gefotoshopt of de schaar gehanteerd? Zou ze de foto’s zelf gemaakt hebben of waar zouden ze zijn uit geknipt?
En ik herinner me dit werk, open mijn archief en vis daar de postkaart uit met dit werk van Ruth van Beek. Ik kan me niet meer herinneren waar en wanneer  ik deze kaart heb meegenomen en of ik dus toen ook het werk in het echt heb gezien.
Het draagt de titel:
zonder titel, collage, Ruth van Beek 2008 www.ruthvanbeek.com
Terwijl hetzelfde beeld op haar website zegt:
zebra collage, 2006 / safari / collages / de geheimen van het dierenrijk


 Ergens is het blijven hangen in mijn langertermijngeheugen. Waarom blijft z’n beeld hangen? Omdat het gewoon en tegelijkertijd ongewoon is.

Ik kan eindeloos blijven klikken en verdwalen in haar wereld. Daar kan geen statische selectie aan de muur in een galerie tegenop, besef ik me.

-Lotte van Geijn

Geen opmerkingen:

Een reactie posten