LOTTE’S BLIKVANGER #84

LOTTE’S BLIKVANGER #84

Hope to see you soon
L.v.G.
2014

Week 5

Januari 2014

Dit is de vierentachtigste column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse beschouwing over een (kunst)werk dat mijn blik ving.

EXISTENCE.

De warmte van de ruimte omarmt me als ik binnen kom. Het is gezellig druk. Als snel vind ik het schilderij aan de muur waarvoor ik ben gekomen. Nieuwsgierig benader ik het werk van zeer dichtbij en dan neem ik weer wat meer afstand om het geheel te zien. Het is niet eens zo’n heel groot doek, maar de abstractie ervan zorgt ervoor dat het in je hoofd zich eindeloos blijft uitdijen.

De muur erachter heeft ook een kleur, beschrijf het maar eens goed; cappuccino-mokka-achtig, maar misschien met een klein scheutje grijs erdoor. Het sluit verassend goed aan bij de kleuren in het schilderij.

Je voelt de lagen die het werk heeft gekregen, als de jaarringen van een boom.

De niet helemaal dekkende witte verf krijgt een gloed van kleur door zijn achterliggende kleurlaag. Ik heb even een moment een gevoel alsof ik naar een velletje Japans origami-papier sta te kijken, de messcherpe lijnen lijken wel als de vouwlijnen die je met een scherpe nagel nog even aanzet op het Japanse papiertje, alsof het werk een driedimensionale toekomst heeft had, maar vervolgens is terug gevouwen en gladgestreken, enkel de vouwnaden achterlatend.

De kleuren zijn aards en mooi en rustgevend, maar lastig te omschrijven. Dondergroen, legergroen, licht blauw, staal blauw, het komt allemaal wel in de buurt maar niet tot de kern van Daan Roukens zijn mengkleuren.

Daan Roukens
Notes to Myself #1

Als ik hem spreek, hij is een oude vriend, studiegenoot, maar ook vooral collega, vertelt hij me zo liefdevol over zijn werkproces.

Het schilderij is eindelijk onderdeel van een tweeluik. Helaas heeft de galerie ervoor gekozen alleen een deel te laten zien. Meer dan een jaar werkte hij aan deze twee doeken. Ondanks dat hij zegt dat dat sneller zou moeten kunnen, ben ik van mening dat al die tijd, als die lagen, al die overdenkingen nodig zijn geweest om dit werk zijn bezieling te geven.

Net als een andere fan van Daan zijn werk, ben ik natuurlijk er benieuwd naar het tweede deel. Uit het depot, wat een bezemkast blijft te zijn, komt een liefdevol ingepakt schilderij te voorschijn. Het is een ander verhaal, een ander doek. Vooral de bijna perfect geschilderde zijkanten van het doek vind ik mooi. 

Daan Roukens
Notes to Myself #2 

We praten over de belangrijkheid van de zichtbaarheid van het kunstwerk. Het internet is een visitekaartje, maar uiteindelijk is het het belangrijkste dat mensen het schilderij in het echt kunnen bewonderen, zegt Daan. Toch is zijn website een waar kunstwerk op zich zelf en ik benijd hem. Je ziet dezelfde liefde en aandacht terug als die hij in zijn schilderijen heeft gestopt. Onder de naam; No Rest For The Obsessed heeft hij zijn eigen platform, zijn eigen wereld gecreëerd. Absoluut de moeite waard om even een (online)bezoekje te brengen: norestfortheobsessed.com.

Het schilderij is inderdaad het mooiste in het echt, vooral zijn onbeschrijfelijk kleurgebruik is niet te vatten op een computerscherm.  De galerie Walls Gallery op de Prinsengracht 737 in Amsterdam heeft ervoor gekozen een grote groepstentoonstelling te organiseren. De werken die er hangen zijn gevarieerd en ze hebben er blijkbaar voor gekozen om alleen de naam van de kunstenaar en de prijs van het werk eronder te vermelden, jammer. 

Vooral in het geval Daan, ik vraag naar de titel van het werk: ‘Notes to Myself’ #1. 

Ieder vorig kunstwerk verteld hem weer iets nieuws dat hij meeneemt in een nieuw werk. Ze zijn allemaal verbonden met elkaar. Mede hierdoor ben ik erg nieuwsgierig naar een solo tentoonstelling van meerdere werken van hem, om deze doorlopende conversatie te kunnen terug vinden/zien.

Notes to Myself #1 en #2, het is een erg persoonlijke zoektocht. Zoals ik de niet helemaal dekkende witte verf ervaar als een stap in het werk, ja nu kan ik er even dichterbij komen, bijna denk ik het te snappen, maar dan duwt het schilderij me weer naar buiten. De regelmatige structuur van Daan zijn abstractie vervult een verlangen in me van ordelijkheid in de chaos van het dagelijkse leven, van meer structuur die me soms ontbreekt en van minder structuur omdat die me tegelijkertijd soms benauwd.

--

Ik zit op een gemakkelijke stoel en zet de grote koptelefoon op, het omgevingsgeluid dempt en haar stem begeleidt me door haar film, haar zoektocht. Ze staan op een vluchtstrook van een snelweg, ze is een lifter, op haar knieën beschrijft ze het stuk karton, maar er is geen naam van een stad:  BERIJN of PARIJS of KOPENHAGEN die langzaam onder haar stift verschijnt, nee er ontstaat de tekst: TO MYSELF. De legitieme zoektocht naar ons ware zelf. Er stop een grijze auto, er volgen er meer, het wordt een existentiële zoektocht a la Kiergegaard of Sartre. De film is een onderdeel van een installatie, een serie van werken met hetzelfde onderwerk; Existence.

Voor mij is het meest sterke werk het laatste onderdeel, op een mooie oude behangerstafel liggen een vier, vijf aantal A4tjes met een aantal korte statements, ‘Ik Ben er niet’, ‘Opgelost’, op het eerste oog doornormale computerprintjes in het lettertype Times New Roman. Toch heeft mijn getrainde oog al snel door dat hier meer aan de hand is. Ik buig me er dichter naar toe, ja weldegelijk, het is met de hand gemaakt, bijna een perfecte reproductie, maar onvermijdelijk met haar menselijke imperfecte handschrift erin. De mooiste titel draagt een ander onderdeel, 'Chapter 0 right to exist.’ Het onomstotelijke feit dat we het recht hebben op het bestaan. 

Het ontroerd me. Ja Joyce, ook jij mag er zijn en ik ben blij dat je dit werk gemaakt hebt en hier, ik sta in de het gebouw van Knowmads, een business school, maar vooral een plek waar change makers worden opgeleidt, met ons deelt en je ruimte inneemt, opeist. Helaas heeft je werk nu alweer plaats gemaakt voor het event van vanavond: The StageKnight.  

Het is zo belangrijk dat we af en toe een klein briefje een kleine note naar onszelf schrijven om niet te vergeten dat we er mogen zijn.

Dankjulliewel lieve Daan Roukens en Joyce von Richthofen!

Hope to see you soon.

-Lotte van Geijn