Week 40
Oktober 2013
Dit is de negenenzestigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing
over een (kunst)werk dat mijn blik ving.
Capturing moments
Ik bel aan. Er gebeurt niks. Ik bel nog eens. Ik sta in
Amsterdam-West en er zijn drie bellen onder elkaar en twee voordeuren naast
elkaar die allemaal onder huisnummer 115 vallen. Ik besluit alle bellen te
proberen. Dat wordt me niet in dank af genomen. Een oud Marokkaans mannetje
steek zijn hoofd uit en raam en begint onverstaanbaar in taal, maar niet in lichaamshouding
en stemgeluid, me uit te schelden dat ik dit echt niet kan maken. Ik prevel: 'Sorry'.
Ondertussen sta in nog steeds op de stoep in de regen. Ik besluit dan maar op te
bellen. Geen gehoor. Opeens hoor ik gestommel op de trap, door het kleine
ruitje van de deur zie ik een silhouet aan komen en glimlachen.
Er staat een grote koekenpan met een taijne-deksel erop te pruttelen op het fornuis. Het is fijn warm hier binnen. Ik stel me voor aan de mensen
die er nog meer zijn en die ik voor het eerst ontmoet. Ze blijken een stel te
zijn, zij uit Argentinië en hij uit Duitsland. Ze wonen nu in Nederland. En zoals
ik wel vaker heb gehoord; Amsterdam is beautiful, maar het weer is awful.
Volgend jaar zullen ze richting Thailand vertrekken of waar de wind ze heen zal
brengen. Ik heb het kookproces net gemist. De ingrediënten zijn al verwerkt tot
een mooi smeuïge quacamole en de pan op het vuur heeft nog een half uurtje
nodig.
Een grote dikke rode kater kijkt me aan en aan de muur hangt
een poster van de wereldkaart, maar er klopt iets niet. De wereldkaart lijkt op zijn kop te hangen. Het zegt zoveel over over we geconditioneerd
zijn naar de wereld te kijken.
In de tussen tijd proberen we van een bruin papieren zakje
een lamp te maken. De jongen uit
Duitsland blijkt niet degene te zijn die deze avond heeft geïnitieerd. Het
gezelschap is nog niet compleet. In een grote gele jas met capuchon komt hij uiteindelijk binnen. Iedereen schuift aan, het kunstlicht van de lampen
worden vervangen door kaarsen en de grote pan komt in het midden op tafel. Het ruikt
heerlijk, allerlei specerijen en kruiden vermengen zich en bereiken mijn neus. Het
gerecht heeft: Shakshouka en is een mix van allerlei groentes waarin zes eieren
langzaam gegaard zijn. Als iedereen heeft opgeschept is het even stil aan
tafel. Zo lekker is het. Het typical Dutch bruine brood gaat als zoete broodjes
over de toonbank.
Oktober is social month. De hele maand oktober schuift hij
iedere dag bij iemand anders aan om mee te eten. Nee het gaat niet om het eten
zelf, maar om de mensen, om de vrienden, om het gesprek, het samen zijn en
elkaar ontmoeten. Het besef dat je je goede vrienden eigenlijk veel te weinig
ziet was voor hem één van zijn motivaties om dit project te beginnen. Ik geniet
en ben blij dat ik er onderdeel van mag zijn.
Het toetje bestaat uit scherpe
gember-thee met baklava en chocolaatjes in de vorm van bloemen. Een heerlijke
suikerrush.
Ieder diner eindigt met een foto met daarop de mensen en de
spullen die er te vinden zijn. Zelfs de kat poseert perfect. En naarmate
oktober voorbij zal gaan, zal dit document van pareltjes van foto’s groeien met
de achterliggende herinneringen aan de mensen en de gesprekken. Het inspireert
me.
Op zijn site vind ik de quote:
“When you
use a camera, not as a machine but as an extension of your heart, you become
one with your subject.”
Eronder schrijft hij:
I've never
considered myself as a filmmaker and I probably never will. I love to tell stories using my camera.
My camera is just a machine I use to help me telling the story I want to tell.
Capturing moments of the beautiful things in life.
Day 11 Duy Vu Dinh oktober 2013 |
Duy Vu Dinh http://www.vudinh.nl/
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten