LOTTE’S BLIKVANGER #13

LOTTE’S BLIKVANGER #13

                                                                       

Week 38 

Zaterdag  15 september 2012

Dit is de dertiende column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

Het bekendste fotomuseum van Amsterdam is het FOAM aan de Keizersgracht. Toch is het niet het enigste fotomuseum in Amsterdam, nee aan dezelfde gracht  zit  huis van Marseille - museum voor fotografie. In een statig grachtenpand waarvan ik de trap betreed en de deur als in een Harry Potter film vanzelf opengaat en ik de marmeren gang instap.

 Er is een intelligente tentoonstelling genaamd view point - exposeren onder de loep/ a closer look at showing met als uitgangspunt de als- vergelijking: ..om een tentoonstelling als een spanningsveld te beschouwen dat tussen de kunstwerken onderling wordt opgeroepen.

Dit is volgens mij de rede dat musea nog een toekomst kunnen hebben. Zij hebben de taak om intelligente keuzes te maken om bepaalde kunstwerken samen te brengen, te tonen, zodat we ze op een andere manier gaan bekijken en ze elkaar versterken, onderlinge verbanden en meederde lagen aan het werk worden toevoegen.

 De tentoonstelling is in zes hoofdstukken opgedeeld en door een werk specifiek geïnspireerd: Rineke Dijkstra - kijken naar picasso in I see a woman crying (weeping woman) .

Dit werk is een zeker hoogtepunt in de beeldende kunst, dus ga kijken. Ik beschrijf nu liever een ander werk.

Het mooie is dat je in dit museum de tuin mag betreden, een idyllische binnentuin waar een het gevoel van the secret garden heerst. Achterin is een tuinhuis, of beter, staat een tuinpaleisje.

 In tegenstelling tot het FOAM waar je als publiek de tuin niet mag betreden.

 In het tuinpaleisje is het hoofdstuk Utopia te zien met onder andere het werk van Popel Counou, zonder titel/untitled (from the outdoor series) 2008 analoge c-print aap-lab Amsterdam.

 In dit hoofdstuk gaat het om de ultieme samenkomst van compositie, licht en ruimte. Doormiddel van collages van verschillend gekleurd karton en klei, die ze weer analoog fotografeert, creëert ze haar eigen wereld.

Een ommuurde binnentuin, door de grove korrel, als in een droom.  De scherpe schaduw van fel rood. Vloeit het beeld samen en lijkt het zo uit een droom meegenomen, een moment wat niet werkelijk heeft plaats gevonden,  maar wel echt aanvoelt.

Rechts is het licht achter de ramen waarin de droom verder gaat. Links is de schaduw van de grote boom en de poort in de verte als een uitweg.

 Het geeft me een inzicht in mijn eigen beeldende werk. Vaak bestudeer je collega’s en af en toe valt er een kwartje.

Hier viel een kwartje in de tuinaarde voor mij. Hopelijk groeit er een boompje uit met een handvol kwartjes die weer onverwachts kunnen vallen. Ach het is zo erg nog niet dat de herfst voor de deur staat en nu hup snel naar het huis van Marseille!

-Lotte van Geijn