LOTTE’S BLIKVANGER #9

Week 34                                                      

Maandag 20 augustus 2012

Dit is de negende column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

Deze week wil ik jullie iets vertellen over een schilderij wat ik thuis heb hangen. Ik heb het waarschijnlijk ergens eind 2008 gekregen.

Ik studeerde toen aan de kunstacademie in De Bosch. Het was ons afstudeer jaar. We hadden twee grote lokalen die we gebruikten als atelier en iedereen had zijn eigen hoekje. Precies naast de deur zat Martijn. Martijn Gort wel te verstaan. Een lange dunne jongen met lang golvend haar. Half Noors, half Nederlands. Ik zie hem nog zitten. Hij schildert, mengt eindeloos lang in groezelige plastic bakjes totdat hij de juiste dikte en kleur gevonden heeft.

Vanaf dag 1 heeft hij hetzelfde onderwerp: Het portret.

Al snel werden zijn schilderijen erg geliefd. Zelfs de directeur had (heeft?) een werk van Martijn op zijn kantoor hangen, een Martijn Gort. Iedereen wilde zijn werk, toen al.

Maar op een dag, ergens in de winter van 2008 kwam ik Martijn tegen bij de ingang van onze ateliers. ‘Lotte wacht’ en ik keek hem verbaast aan. ‘Deze is voor jou.’ En hij hield een schilderij in de hand. Ik keek hem aan, totaal sprakeloos en met een brok in mijn keel nam ik het van hem aan. Het ontroerde me en als ik nu naar het werk kijk ontroert het me nog altijd. Het is werkelijk prachtig.

 Ik kan me nog de steelse jaloerse blikken herinneren van medestudenten, maar nee niemand anders kreeg een echte ‘Martijn Gort’.

 Het is een portret met een traan die uit het rechteroog biggelt. Het is zo mooi van kleur, zachte aarde tinten, onbeschrijfelijke blauwen en transparante lijnen; wat eigenlijk erg lastig is met acrylverf. Laag over laag is het onduidelijk welke lijn eerst is gezet.

Of zijn het geen lijnen maar vlakken? Maar waar worden lijnen vlakken en vlakken lijnen?

 Ik koester het en het lijkt alsof ik het beeld nog steeds niet heb kunnen vangen. Alsof het altijd weer mee beweegt. Steeds weer net een andere uitdrukking op zijn gezicht heeft.

Na mijn afstuderen in 2009 heb ik Martijn niet meer gezien. Jammer. Ik weet zeker dat zijn schilderijen nu goed verkopen.

Ik zie zijn schilderij elke dag en hij verveelt me nooit.

Dus ben je in de buurt dan mag je altijd even aan bellen om te zien hoe hij er vandaag bij hangt. 

Geen dag is hetzelfde.

Lotte van Geijn