LOTTE’S BLIKVANGER #129
Week 50
December 2014
Dit is de honderd en
negenentwintigste column van Lotte’s blikvanger.
WHEN IT STARTS
Ieder jaar opent de Rijksacademie in
Amsterdam haar deuren voor publiek. Bijna vijftig kunstenaars tonen hun werk in
afzonderlijke studio’s. Dit jaar ging ik terug op zondag, het is altijd teveel
om in een keer te kunnen zien. Je kunt er van alles over zeggen, maar het
inspireert me altijd.
Snel zocht ik de naam Paulien Barbas
op, omdat haar werk na een jaar nog scherp op mijn netvlies staat. Ze heeft dit
jaar een studio op een andere plek in het gebouw. Ik vind het werk fijngevoelig
en minder direct dan vorig jaar. Heel mooi is het geluid in de ruimte; het geluid
van brekend glazuur op keramiek. ‘Het is niet het geluid van mislukken maar van
transformatie.’
Terug naar een jaar geleden. De installatie
WHEN IT STARTS bevat verschillende onderdelen in de vorm van sculptuur en fotografie.
Ik herinner me goed de groene gieter op een witte sokkel. Ik keek er naar en
herkende het ding, draaide me om om de studio te verlaten toen er iets bleef
hangen in mijn gedachte. Had ik wel gezien wat ik dacht gezien te hebben?
In een interview vertelt ze dat ze geïnteresseerd
is in sculpture, and in exsisting scultures, objecten en al bestaande objecten,
maar ook vooral in de representatie ervan in fotografie.
Ik loop terug naar de groene gieter. Er
boven aan de muur hangen zes foto’s van een groene gieter, twee rijen van drie,
waarin we zes kanten van de gieter te zien krijgen. Dat is in ieder geval wat
ik snel concludeerde te zien nadat ik er even snel naar keek.
Paulien Barbas: ‘How photography transforms
an object and I’m trying to make this transformation visible in the object.’
Ceci n'est pas une groene gieter.
Het object op de sokkel is een driedimensionale
vertaling van één van de tweedimensionale foto’s van de gieter. Het is één
perspectief van de gieter. Maar als je er snel naar kijkt maak je in je hoofd
meteen de vertaling naar: ‘Ow het is een groene gieter’. Maar het is een groen
object van keramiek.
Paulien Barbas
WHEN IT STARTS
2013
Je ziet nooit de achterkant van een
object als je er naar kijkt, maar door je ervaringen neem je meteen aan hoe het
eruit ziet. Stel je voor dat het opeens niet zo is als verwacht. Als ik er niet
voor open had gestaan dan had ik deze geweldige verassing nooit gezien.
-Lotte van Geijn
|
LOTTE’S BLIKVANGER #129
Week 50
December 2014
Dit is de honderd en
negenentwintigste column van Lotte’s blikvanger.
Een wekelijkse beschouwing over een kunstwerk
dat mijn blik ving.
WHEN IT STARTS
Ieder jaar opent de Rijksacademie in
Amsterdam haar deuren voor publiek. Bijna vijftig kunstenaars tonen hun werk in
afzonderlijke studio’s. Dit jaar ging ik terug op zondag, het is altijd teveel
om in een keer te kunnen zien. Je kunt er van alles over zeggen, maar het
inspireert me altijd.
De Rijksacademie is een residentie.
Twee jaar krijgen kunstenaars, een groot deel internationaal, een studio, alle
technische ondersteuning die ze verlangen en financiële support.
Er zijn altijd een paar kunstwerken die in
mijn geheugen blijven hangen en omdat de meeste mensen er twee jaar aan het
werk zijn, ga ik vaak eerst even langs hun studio om te zien wat er ze een jaar
later laten zien.
Snel zocht ik de naam Paulien Barbas
op, omdat haar werk na een jaar nog scherp op mijn netvlies staat. Ze heeft dit
jaar een studio op een andere plek in het gebouw. Ik vind het werk fijngevoelig
en minder direct dan vorig jaar. Heel mooi is het geluid in de ruimte; het geluid
van brekend glazuur op keramiek. ‘Het is niet het geluid van mislukken maar van
transformatie.’
Terug naar een jaar geleden. De installatie
WHEN IT STARTS bevat verschillende onderdelen in de vorm van sculptuur en fotografie.
Ik herinner me goed de groene gieter op een witte sokkel. Ik keek er naar en
herkende het ding, draaide me om om de studio te verlaten toen er iets bleef
hangen in mijn gedachte. Had ik wel gezien wat ik dacht gezien te hebben?
In een interview vertelt ze dat ze geïnteresseerd
is in sculpture, and in exsisting scultures, objecten en al bestaande objecten,
maar ook vooral in de representatie ervan in fotografie.
Toen ze zelf met materialen begon te
werken en objecten begon te maken werd
ook de documentatie doormiddel van fotografie een belangrijk onderdeel van haar
werk.
Ik loop terug naar de groene gieter. Er
boven aan de muur hangen zes foto’s van een groene gieter, twee rijen van drie,
waarin we zes kanten van de gieter te zien krijgen. Dat is in ieder geval wat
ik snel concludeerde te zien nadat ik er even snel naar keek.
Nu kijk ik er beter naar en realiseer
ik me dat de drie bovenste foto’s onscherp zijn en het lijkt alsof ze op een
tafel te staan.
Doordat de ‘echte’ gieter op de sokkel recht
tussen mij en de foto’s op de muur staat wordt ik gedwongen een bepaalde
afstand te houden.
Ook de middelste foto van de onderste
rij is out of focus. De linker is scherp en is ook de gieter, maar dan is de
rand van het tafelblad niet te zien en zou het al zo kunnen zijn dat hij op een
houten vloer staat. De middelste onscherpe foto is van een gieter die op een
betonnen vloer staat. Nee, of toch niet? De laatste foto is scherp en ook hier staat
hij op de betonnen grond.
Paulien Barbas: ‘How photography transforms
an object and I’m trying to make this transformation visible in the object.’
Ceci n'est pas une groene gieter.
Het object op de sokkel is een driedimensionale
vertaling van één van de tweedimensionale foto’s van de gieter. Het is één
perspectief van de gieter. Maar als je er snel naar kijkt maak je in je hoofd
meteen de vertaling naar: ‘Ow het is een groene gieter’. Maar het is een groen
object van keramiek.
|
| Paulien Barbas WHEN IT STARTS 2013 |
Je ziet nooit de achterkant van een
object als je er naar kijkt, maar door je ervaringen neem je meteen aan hoe het
eruit ziet. Stel je voor dat het opeens niet zo is als verwacht. Als ik er niet
voor open had gestaan dan had ik deze geweldige verassing nooit gezien.
-Lotte van Geijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten