LOTTE’S BLIKVANGER #11

                                                                                                    

  Week 36        

Maandag 3 september 2012

Dit is de elfde column van Lotte’s blikvanger.

Een wekelijkse recensie over een werk dat mijn blik ving.

In het centrum van Amsterdam zit een tentje waar het altijd druk is. Cafe Katoen.

Het zit vlak achter de Munttoren. Het is niet te groot. Niet te klein. Het personeel is aardig.

 De inrichting is echter een ratjetoe. Het is er luidruchtig en je verstaat elkaar al gauw slecht door de matige akoestiek.

De kitscherige nep- Italiaanse kroonluchters zien er smoezelig uit en een spinnenweb is er veilig.

 Het personeel is hip gekleed en er is een rommeltje aan mensen; toeristen, studenten, jonge hipster Amsterdammers.

Niemand stoort zich aan de geragde houten vloer die nog na walmt van de opening die gisteren is geweest.

 Niks lijkt hier met voorbedacht concept ingericht. Alles door de tijd heen samengevoegd tot een gezellige café waar je je meteen op je gemak voelt en je  onderuit gezakt in de houten bank kan neer ploffen.

Maar dan kan het contrast niet groter.

 Recht voor mij hangen de wandsculpturen gecreëerd door Marte Haverkamp.

De perfectie ervan is het eerste wat ik zie. Ongelooflijk. Shadow construcion.

 Aan de muur hangen twee objecten. De linker is kleiner. Het valt meteen op dat het schaduwen zijn van plastic tuin stoelen. Van die witte, de klassieker.

 Met van die licht wiebelende poten als je erin gaat zitten doordat ze meestal oud zijn en het weer in het plastic is gaan zitten.

 Van die stoeltjes waarin je neerploft na een te warme wandeling in bijvoorbeeld Italië of welk zuidelijk land dan ook; deze stoeltjes zijn universeel.

Je korte broek te kort is om niet meteen het stukje blote huid vast te laten plakken aan het witte plastic. Terwijl je een grote slok neem van een koude cola en je geniet van een zeebries en een prachtige zonsondergang.

Achter je op in het zand vormt zich ongezien deze schaduw. Ongezien en nu zichtbaar vastgelegd, als een bevroren moment aan de wand. In perfectie uitgevoerd wat alleen een vormgevende kunstenaar voor elkaar kan krijgt.

Het toffe is dat de geobjectiveerde schaduwen nu zelf weer een schaduw geven als een eindeloos droste-effect. Waarschijnlijk is  dit in de avonduurtjes met kunstlicht erop nog beter zichtbaar.

Het mooie van de ordinaire dagelijksheid van plastic stoeltjes is dat ze de inspiratie kan zijn voor een uitzonderlijk uitgevoerd kunstwerk.  Dit past prima in de context van dit café.

De laagdrempeligheid van het café zorgt voor een toegankelijkheid bij een breed publiek en dat vind ik tof.

 Dit werk is er echt om gezien te worden en het initiatief plantage katoen zorgt daarvoor.

Ik ben het dan ook eens met de uitleg. Al laat de tekst op de muur me wel even gniffelen: ..een uitdagend initiatief om jonge creatieve kunstenaars het publiek te geven wat ze verdienen.  

Zijn kunstenaars niet per definitie creatief?

 Los van dat.

 Ben één van die mensen onder de noemer; het publiek, want niet alleen verdient dit werk jou, jij verdient ook dit werk. En voor eenmaal kun je de schaduwkant in het licht zien en verdwijnt hij niet vliegensvlug, want in onze schaduwkant is de meeste inspiratie en schoonheid te vinden. En dat bewijst dit kunstwerk in schone perfectie.

-Lotte van Geijn